اون سالی که من کرونا گرفتم سال ترسناکی بود. البته سال قبلش ترسناک تر هم بود چون ما هیچی در مورد کرونا نمیدونستیم. یادمه خیلی اضطراب و وحشت داشتم. البته از یه جایی دیگه فکر میکردم برام عادی شده. یه وقتایی ادم وقتی خیلی تحت فشار اضطراب هست بهش عادت میکنه. البته که همون گوشه ها برای خودش هست.
خلاصه که اون سال پر از وحشت و ترس بودم. هیچ کجا نمیرفتم و تازه یه ماهی بود دوباره دورکار شده بودم که یه چند روزی متوجه ورم روی دست و پام شدم. ازمایش خون دادم و التهابم بالا بود. باز بیشتر ترسیدم و فکر کردم دوباره دچار التهاب شدم چون سه سال قبلش التهاب تیرویید گرفته بودم. خیلی از بیماری میترسیدم. از مرگ هم. هرباری مریض میشدم فکر میکردم به مرگ. اینکه نکنه بمیرم.
فردای اون روز تب و علائم کرونا شروع شد. یادمه که تست دادم ولی منفی بود. اما انقدر علائم داشتم که متوجه بشم کروناست. میدونی اون دوره مرگ خیلی به ماها نزدیک بود. انگار هر لحظه ممکن بود این مریضی رو بگیری و بمیری. در یک چشم بهم زدنی همه چی دود بشه بره هوا. خیلی سخت بود که زندگی معنی خودش رو از دست نده. یادمه خیلی جنگیدم اون روزا. خیلی سخت. کلی کارای مختلف کردم که معنی جدید تو زندگیم درست کنم. کوچ شدم، نویسنده شدم. روزای سخت و روزای خوب زیادی داشتم. یه روزایی خیلی افسرده بودم و یه روزایی سرحال. یه روزایی پر از امید بودم و یه روزهایی خیلی تلخ.
ولی میدونی اون روزا نقطه عطف زندگی من شد. بخوام شاعرانه اش کنم انگار ققنوس شدم و از خاکستر بلند شدم. همون روزا بود که رسیدم به خودپذیری. رسیدم به آرامش و صلح درونی. مسیری رو شروع کردم به سمت آرزوهام و چیزهایی که میخوام و امروز بهشون رسیدم.
کرونایی که گرفتیم شدید نبود. خیلی راحت تر از هرچیزی بود که فکر میکردم و اصلا شبیه ترس هام نبود. بعدشم واکسن زدیم و تاثیر خیلی بهتری داشت. یه وقتایی ولی فکر میکنم اگر مرده بودم چی؟ اگه خیلی سخت و سنگین میشد و به بستری میکشید چی؟ البته که اون روزها رو پشت سر گذاشتیم.
میدونی ادم به همه چی عادت میکنه . تهش ادم با همه چی خو میگیره و میپذیره. به نظرم حتی با مرگ هم اینطوریه.
البته کی میدونه بعد از مرگ چی هست؟
