زندگی درست مثل مردن می ماند، اول همه دوستت دارند! کنارت می نشینند و با تو حرف می زنند. برایت گریه می کنند و گاه دعا می خوانند؛ نگرانت هستند مبادا که تو "تنها" باشی. بعد آرام آرام همه چیز شروع می شود. یواش یواش فراموشت می کنند و تو در گور تنهایی خودت قد می کشی. لابه لای همه ی گیج و ویج های بودنت می پوسی و تا عمق استخوان زندگانی ات درد می کشی. اینجاست که تمام تاریخ زندگانی ات آغاز می شود. آغاز راه بی پایان تنهایی! و تو باید تمامی این مسیر را با آینه ی سیاه مقابلت هم آغوش باشی.
