یکی از وضعیت‌هایی که بسیاری از افراد ممکن است در دوره‌ی زندگی خود با آن مواجه شوند، تجربه‌ی ترس و استرس در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی مختلف است. این نوع وضعیت‌ها شامل مثلثاتی هستند که در آنها احتمال ورود به مکالمات ناخوشایند یا حضور در جلساتی که با افراد ناآشنا پر شده‌اند، وجود دارد. در چنین وضعیت‌هایی، ممکن است احساساتی نظیر لرزش در صدا، سرخ شدن گونه‌ها، و تعریق دست‌ها بروز کند که نمایانگر اضطراب و استرس درونی ما می‌باشند.
اگر نتوانیم به خوبی کنترل استرس و نگرانی‌هایمان در این نوع وضعیت‌ها داشته باشیم و ارتباطات اجتماعی را مدیریت نکنیم، ممکن است به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا شویم. این اختلال می‌تواند تأثیرات مخربی بر روی زندگی ما داشته باشد و به تدریج موانع جلوی تعاملات اجتماعی ما را بگذارد.
اختلال اضطراب اجتماعی، معروف به فوبیا اجتماعی یا همان هراس اجتماعی، یک نوع اختلال روانی است که در آن فرد از ترس و اضطراب ناشی از نقدها و قضاوت‌های دیگران در مواقع اجتماعی رنج می‌برد. افراد مبتلا به این اختلال اغلب از این ترس می‌ترسند که در موقعیت‌های اجتماعی ممکن است به نظر دیگران عجیب و غریب یا حتی احمقانه بیافتند. به عبارت دیگر، آنها از نشان دادن علایق و تصمیم‌های شخصی خود در جمع‌های اجتماعی احتمالی بیشتری برای تنقید و ردیابی توسط دیگران انتظار دارند. افراد مبتلا به این اختلال اغلب ترجیح می‌دهند که از شرکت در مواقع اجتماعی خودداری کنند تا با ترس و اضطراب مواجه شوند.
اختلال اضطراب اجتماعی به عنوان یکی از اختلالات روانی رایج در جامعه شناخته می‌شود و ممکن است با سایر اختلالات روانی نیز همراه باشد، از جمله اختلال شخصیت نمایشی، اختلال شخصیت مرزی و اختلال دو قطبی.
ریشه‌ی این اختلال به طور معمول به دوران نوجوانی بازمی‌گردد و ممکن است تا دوره‌های بزرگسالی ادامه یابد. اگرچه اختلال اضطراب اجتماعی قابل درمان است، اما تعداد کمی از افراد برای جلب کمک و درمان این مشکل به متخصصان روان‌درمانی مراجعه می‌کنند. در حقیقت، درمان این اختلال از اهمیت بسیاری برخوردار است، و اگر از درمان آن صرفه‌جویی کنیم، ممکن است منجر به بروز علائم افسردگی در افراد شود و تأثیرات مخربی بر روی زندگی اجتماعی آنها داشته باشد.
همانطور که گفته شد، افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، در مواقع اجتماعی با نگرانی و اضطراب مواجه می‌شوند و همواره از ترس اینکه توسط دیگران قضاوت شوند می‌ترسند. برای آنها، اهمیت زیادی دارد که نظرات دیگران درباره‌ی خودشان چیست. اگر علائم اختلال اضطراب اجتماعی تشدید شده باشند، حیاتی است که به دست یک تخصصی روانشناس کمک جویی شود. یک روانشناس ماهر می‌تواند با تشخیص این اختلال در فرد، به او کمک کند تا این مشکل را درمان کند و به تدریج از آن غلبه کند. این نوع درمان می‌تواند به فرد کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی بهتری یاد بگیرد و از ترس و اضطراب در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی کمتری رنج ببرد.
در مورد علت‌های ایجاد اختلال اضطراب اجتماعی، تحقیقات متعددی انجام شده است که نشان می‌دهند این اختلال به دلایل متنوعی در افراد ظاهر می‌شود. در ادامه به چندین عامل از این دلایل اشاره می‌کنیم و توضیحات بیشتری ارائه می‌دهیم:
یکی از عواملی که می‌تواند منجر به بروز اختلال اضطراب اجتماعی شود، توارث است. تحقیقات نشان می‌دهد که این اختلال به صورت موروثی به نسل‌های بعدی انتقال پیدا کرده و از طریق ژنتیک ممکن است به افراد منتقل شود.
تجربه‌های ناخوشایند در دوران کودکی و محیط اطراف از دیگر عواملی هستند که می‌توانند منجر به بروز اضطراب اجتماعی در افراد شوند. برخی از روانشناسان باور دارند که خانواده‌هایی که به طور بیش از حد کودکان خود را کنترل می‌کنند، ممکن است باعث بروز این اختلال در آنها شوند. همچنین محیط اجتماعی نیز می‌تواند در شکل‌گیری اضطراب اجتماعی تأثیرگذار باشد؛ زیرا فرد ممکن است با دیدن رفتارهای اضطرابی دیگران به این اختلال دچار شود.
یکی از عوامل دیگری که می‌تواند به ایجاد اختلال اضطراب اجتماعی منجر شود، وجود ساختاری به نام آمیگدال در مغز است. آمیگدال در واکنش به ترس نقش حیاتی دارد. افرادی که آمیگدال آنها بیش از حد فعال است، به نشان دادن پاسخ‌های قوی‌تری در مواجهه با ترس می‌پردازند، و از این رو با اضطراب و استرس بیشتری در مواجهه می‌شوند.
مشکلات جسمانی نیز از مواردی هستند که ممکن است به افراد به سمت اختلال اضطراب اجتماعی سوق دهند. بیماری‌هایی که در ظاهر فرد تغییر ایجاد می‌کنند، مانند لکنت زبان و بیماری‌هایی چون پارکینسون و دیگر بیماری‌هایی که نمود فیزیکی در فرد دارند، ممکن است باعث افزایش توجه فرد به ظاهرش شوند و این امر باعث تحریک اضطراب اجتماعی در او می‌شود.
ویژگی‌های شخصیتی نیز از عوامل مهم در ایجاد اضطراب اجتماعی هستند. افرادی که آرام، خجالتی و کم‌حرف هستند، در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی جدید بیشتر دچار اضطراب اجتماعی می‌شوند.
همچنین، قرارگیری در موقعیت‌های اجتماعی جدید می‌تواند عامل دیگری در ایجاد اضطراب اجتماعی باشد. این موقعیت‌ها معمولاً در دوران جوانی در زمانی که با افراد جدید آشنا می‌شویم یا وظایفی نظیر سخنرانی در محیط کار و مصاحبه‌های کاری برای افراد پیش می‌آیند.
تشخیص علائم اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً زمانی امکان‌پذیر است که فرد در زندگی روزمره‌اش با مشکلاتی در محیط کار یا در روابط اجتماعی‌اش روبرو شود و احساس استرس و نگرانی مداوم در زندگی او ایجاد کند. در ادامه به برخی از علائم اختلال اضطراب اجتماعی پرداخته می‌شود به همراه توضیحات بیشتر:
1. فرد دچار این اختلال از این نگرانی مبتلا است که در مواقع اجتماعی مورد قضاوت قرار گیرد و یا خودش را شرمنده کند.
2. افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی در مواقع اجتماعی مختلف به طور مداوم با استرس و اضطراب روبرو می‌شوند.
3. آنها در مواجهه با مواقع اجتماعی اغلب با ترسی افراطی و غیر واقعی روبرو می‌شوند.
4. اضطراب و استرسی که این افراد تجربه می‌کنند، تأثیر مخربی بر روی زندگی شخصی و شغلی آنها دارد و می‌تواند عملکردشان را کاهش دهد.
5. نشانه‌های فیزیکی این اختلال شامل سرخ‌شدن پوست، لرزش دستان، لرزش صدا، افزایش ضربان قلب و عرق کردن هستند.
6. احساس سرگیجه و حالت تهوع نیز در مواقع اجتماعی از علائم اختلال اضطراب اجتماعی می‌باشد.
7. این افراد معمولا از برقراری ارتباط چشمی با دیگران پرهیز می‌کنند و لحن صحبت آنها در مواقع اجتماعی بسیار آرام و تن صدای پایینی دارد.
8. تغییر نوع ایستادن در مواقع اجتماعی از دیگر علائم فیزیکی این اختلال است.
9. این افراد از انجام کارهایی در مواقع اجتماعی مانند سخنرانی یا غذا خوردن در حضور دیگران امتناع می‌کنند.
10. لکنت زبان نیز از علائمی است که در مواقع اجتماعی مختلف در این افراد بروز می‌کند.
11. افزایش ضربان قلب و جمع شدن اشک در چشمان و بالا رفتن ضربان قلب نیز از علائم این اختلال می‌باشد.
12. همچنین، اختلال در صحبت کردن نیز از دیگر نشانه‌های این اختلال است.
درمان اختلال اضطراب اجتماعی چگونه انجام می‌شود؟ این سوال برای افرادی که با این اختلال روبرو هستند، مهم است. برای پاسخ به این سوال، باید بگوییم که در اکثر موارد، درمان اختلال اضطراب اجتماعی به وسیلهٔ متخصصان روانشناسی انجام می‌پذیرد. این تخصصی‌ترین افراد برای ارائه راهکارها و درمان‌های موثر هستند. درمان این اختلال به طور عمده به دو روش انجام می‌شود: روان‌درمانی و دارو درمانی.
1. روان‌درمانی: در این روش، روانشناس یا متخصص روانشناسی با کمک مشاوره و تحلیل عمیق تجربیات و افکار فرد، به او کمک می‌کند تا مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی را بهبود بخشد. این نوع درمان به شناخت علائم و عوامل ایجاد کننده اضطراب اجتماعی می‌پردازد و به فرد مهارت‌های مقابله با این اختلال را آموزش می‌دهد. روان‌درمانی می‌تواند به فرد در یادگیری مهارت‌های ارتباطی بهتر و افزایش اعتماد به نفس کمک کند.
2. دارو درمانی: در برخی موارد، داروها نیز به عنوان جزء درمانی اضافی مورد استفاده قرار می‌گیرند. معمولاً داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی به عنوان یک بخش از درمان در نظر گرفته می‌شوند. این داروها می‌توانند به کاهش علائم فیزیکی و رفتاری مرتبط با اضطراب اجتماعی کمک کنند.
در کل، باید توجه داشت که هر درمانی باید تحت نظر و راهنمایی متخصصان صورت پذیرد و همچنین ترکیب مختلفی از روش‌ها ممکن است برای هر فرد مناسب باشد. انتخاب بهترین راه درمانی باید با مشورت با یک تخصصی روانشناس انجام شود.
روان‌درمانی یک روش کمکی است که توسط روان‌درمانگران به فردی که دارای اختلالی استفاده می‌شود. مشاوره روانی امروزه بسیار شایع و پرطرفدار شده است، اما همچنان افرادی وجود دارند که به علت شرم یا ترس از ابراز مشکلاتشان از این موضوع اجتناب می‌کنند. با این حال، اهمیت اصلی در اینجا این است که متخصصان روانشناسی قادرند در حل بسیاری از مشکلات ما کمک کنند و نباید به دلایلی چون شرم از مشاوره‌ی روانشناسی منصرف شویم.
برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی، از روش‌های مختلف روان‌درمانی استفاده می‌شود و یکی از این روش‌ها CBT (معنوان تحریفی روان‌درمانی شناختی رفتاری) است. در این روش، تمرکز بر تغییر افکار منفی فرد متمرکز است. CBT طراحی شده تا تأثیر مثبتی بر روی احساسات افراد داشته باشد و اهدافی مشخص را دنبال کند. این روش شامل سه نوع تکنیک است که در زیر به آنها اشاره می‌شود:
1. شناختی (Cognitive): این بخش از CBT به تحلیل و تغییر افکار منفی و انتقادی فرد می‌پردازد. فرد در این مرحله یاد می‌گیرد که چگونه افکار منفی و ترسناک خود را تشخیص دهد و آنها را به افکار مثبت و سازنده تبدیل کند.
2. رفتاری (Behavioral): در این بخش، تمرکز بر تغییر رفتارهای ناپسند فرد مانند طرحواره انزوای اجتماعی در مواقع اجتماعی می‌باشد. فرد به کمک تمرین‌های عملی و توسعه مهارت‌های ارتباطی بهبود رفتارهای اجتماعی خود را تجربه می‌کند.
3. احساساتی (Emotional): این بخش به تنظیم احساسات و مدیریت استرس و اضطراب می‌پردازد. فرد می‌آموزد چگونه با احساسات منفی و تنش مقابله کند و احساسات مثبت را تقویت کند.
در نهایت، متخصصان روانشناسی می‌توانند به افراد در درک و مدیریت اختلال اضطراب اجتماعی کمک کرده و راهکارهای موثری برای مقابله با آن ارائه دهند.
یکی از تکنیک‌های مهم در CBT، مواجهه است. در این روش، روان‌درمانگر تلاش می‌کند با وارد کردن شما به مواقعی که معمولاً با اضطراب مواجه می‌شوید، به شما در درمان اضطراب اجتماعی کمک کند. این مواجهه می‌تواند به دو شکل تصوری و یا تجربی انجام شود. در مراحل ابتدایی، روان‌درمانگر سعی دارد تا شرایطی را که ممکن است به شما اضطراب بیاورد، بسازد و سپس به تدریج شما را با موقعیت‌های واقعی زندگی که ممکن است با آنها روبرو شوید، آشنا کند.
این فرآیند به شما کمک می‌کند تا با مرور و تجربه مکرر موقعیت‌های استرس‌زا، اضطراب شما کاهش یابد و اعتماد به نفس شما در مواجهه با این موقعیت‌ها افزایش یابد. به این ترتیب، شما قدرت بهتری برای مدیریت و کنترل اضطراب اجتماعی خواهید داشت و این امکان را دارید که عملکرد اجتماعی‌تان را بهبود بخشید. این تکنیک به عنوان یکی از اجزای مؤثر در درمان اختلال اضطراب اجتماعی شناخته می‌شود و معمولاً تحت نظر متخصصان CBT اجرا می‌شود.
تمرینات بازسازی شناختی یک مجموعه از تمرینات هستند که برای شناسایی افکار منفی، تجزیه و تحلیل آنها و جایگزینی آنها با افکار مثبت استفاده می‌شوند. این تمرینات نقش مهمی در درمان اختلال اضطراب اجتماعی ایفا می‌کنند. در واقع، این تمرینات به افراد کمک می‌کنند تا الگوهای منفی فکری خود را تغییر داده و به افکار مثبت تری دست یابند، که این امر به بهبود علائم اختلال اضطراب اجتماعی کمک می‌کند. این تمرینات معمولاً توسط متخصصان CBT به عنوان یکی از ابزارهای مؤثر در درمان این اختلال معرفی می‌شوند و اثربخشی آنها تایید شده است.
یکی از بهترین روش‌های استفاده شده در روان‌درمانی مبتنی بر شناخت (CBT)، تمرین مهارت‌های اجتماعی است. در این نوع از درمان، از تمرین‌های مختلفی مانند نقش بازی، شبیه‌سازی مواقع اجتماعی، و تمرین‌های مشابه استفاده می‌شود که به افراد در کاهش اضطراب کمک می‌کند. این تمرین‌ها به بهبود مهارت‌های اجتماعی افراد کمک می‌کنند و شامل عناصری مانند برقراری تماس چشمی، تماس تلفنی، شرکت در مکالمات گروهی و آغاز مکالمات با دیگران می‌شوند. این تمرین‌ها با هدف تقویت توانایی اجتماعی افراد و افزایش اعتماد به نفس در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی مختلف طراحی شده‌اند.
اکت (مخفف Acceptance and Commitment Therapy) تکنیکی است که پس از روان‌درمانی مبتنی بر شناخت (CBT) به وجود آمده است. اساس این تکنیک مبتنی بر فلسفه بودایی است و به شما یاد می‌دهد که به جای تلاش برای از بین بردن تنش‌ها و اضطراب‌ها، آنها را بپذیرید و با آنها در زندگی خود کنار بیایید. روان‌درمانگرانی که در حوزه ACT فعالیت می‌کنند، از تمرینات و آموزش‌هایی استفاده می‌کنند که به افراد کمک می‌کند خودشناسی و آگاهی از خودشان را افزایش دهند و از طریق این ابزارها بهبود اضطراب را تجربه کنند. اساس اصلی این تکنیک این است که افراد باید احساسات و تجربیات خود را بپذیرند و در مسیر بهبود زندگی‌شان تعهد کنند.
روانکاوی یک نوع درمان روانی است که در آن روان‌درمانگر به بررسی تنش‌ها و تجربه‌های دوران کودکی فرد می‌پردازد. این تجربه‌ها ممکن است منبع اصلی اضطراب و مشکلات فرد در دوران بزرگتری باشند. روانکاوی معمولا برای افرادی مناسب است که تنش‌ها و مشکلات حل نشده‌ای را در وجود خود دارند که از دوران کودکی نشات می‌گیرد. همچنین از روانکاوی می‌توان به عنوان یک روش برای شناسایی و درک مقاومت‌ها و موانعی که افراد در مسیر درمان و تغییر ممکن است داشته باشند، استفاده کرد.
علاوه بر راهکارهایی که قبلاً برای کاهش استرس و کنترل اضطراب اشاره شد، روش‌هایی نیز وجود دارد که اگرچه به صورت علمی ثابت شده نیستند، اما ممکن است به کاهش اضطراب و استرس کمک کنند. این روش‌ها شامل انجام حرکت‌های یوگا، مصرف مکمل‌های غذایی، عطردرمانی و تکنیک‌های مشابه می‌شوند. این روش‌ها ممکن است به صورت موقت به کاهش اضطراب کمک کنند، اگرچه اثرات آنها بر فردی به صورت متفاوت و قابل پیش‌بینی نیاز به ارزیابی دارند.
1. داروهای SSRI (مهارکننده بازجذب سروتونین): این دسته از داروها به عنوان یکی از راهکارهای اصلی در درمان اختلال اضطراب اجتماعی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این داروها به دلیل عوارض جانبی کمتر و موثری که دارند، به عنوان درمان اولیه مورد توصیه هستند. با این حال، توقف ناگهانی مصرف آنها می‌تواند به عوارض منفی منجر شود. بنابراین، در پایان دوره مصرف آنها باید به آرامی تیپر شوند.
2. داروهای SNRI (مهارکننده بازجذب نوراپی‌نفرین و سروتونین): این داروها همچنین برای درمان اضطراب اجتماعی استفاده می‌شوند و عملکرد آنها بر اساس افزایش سطح سروتونین و نوراپی‌نفرین در مغز است. مثال‌هایی از این دسته شامل دسونلافاکسین، ونلافاکسین و دولوکستین هستند.
3. داروهای MAOI (مهارکننده مونوآمین اکسیداز A): این داروها در گذشته به عنوان یکی از درمان‌های مؤثر برای اختلال اضطراب اجتماعی شناخته می‌شدند، اما از آن زمان داروهای دیگری که عوارض کمتری داشته و مصرف آنها ساده‌تر است به کار گرفته شده است. این داروها، از جمله ایزوکربوکسازید، ترانیل‌سیپرومین و فنلزین، با مشکلات و عوارض جانبی بیشتری همراه هستند.
4. مسدودکننده‌های بتا: برای کاهش علائم استرس و اضطراب قبل از مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی مانند سخنرانی یا جلسات کاری از این داروها می‌توان استفاده کرد. آنها علائمی مانند افزایش ضربان قلب و لرزش در دست‌ها را کاهش می‌دهند. مثال‌هایی از این دسته شامل پروپرانولول و آتنولول هستند.
5. داروهای بنزودیازپین: این داروها به عنوان داروهای آرامش‌بخش استفاده می‌شوند و تأثیری آرامش‌بخش بر روی سیستم عصبی مرکزی دارند. آنها باعث کاهش اضطراب و تسکین علائم می‌شوند. با این حال، اعتیاد آوری می‌تواند یک مشکل باشد و برای افرادی که به مواد مخدر اعتیاد دارند، تجویز این داروها با احتیاط انجام شود. این داروها شامل لورازپام، آلپرازولام، دیازپام و کلونازپام هستند.
6. سایر داروهای کاهنده‌ی اضطراب: پزشکان ممکن است از داروهای دیگری برای درمان اختلال اضطراب اجتماعی استفاده کنند. این دسته شامل داروهایی مانند هیدروکسیزین و هیدروکلراید بوسپیرون می‌شود.
اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است در کودکان هم وجود داشته باشد و نیاز به توجه و درمان داشته باشد. والدین گاهی اوقات علائم این اختلال را در کودکان خود تشخیص نمی‌دهند یا اهمیت کافی به آن نمی‌دهند. این اختلال می‌تواند در سنین مختلف ظاهر شود و علائم متنوعی داشته باشد.
علائم اختلال اضطراب اجتماعی در کودکان قبل از ورود به مدرسه می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
1. ترس و نگرانی از دیدن و تجربه کردن چیزهای جدید: کودک ممکن است نسبت به موقعیت‌ها یا اشیاء جدید ترس یا نگرانی داشته باشد.
2. عدم توانایی در صحبت با دیگران: کودک نمی‌تواند به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کند و از شرکت در فعالیت‌های اجتماعی اجتناب می‌کند.
3. وابستگی به والدین: کودک به طور معمول بسیار وابسته به والدین می‌شود و از جدایی از آنها احساس ناراحتی می‌کند.
4. گریه و نق‌زدن: کودک ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی ناخوشایند گریه کند یا اضطراب باعث نق‌زدن او شود.
علائم اختلال اضطراب اجتماعی در سنین مدرسه می‌توانند شامل موارد زیر باشند:
1. ترس از صحبت کردن با بزرگترها: کودک ممکن است از برقراری ارتباط با بزرگترها یا افراد مجهول ترس داشته باشد.
2. ترس از دیدن آدم‌های جدید: در موقعیت‌های جدید، کودک اضطراب و ترس از دیدن افراد جدید دارد.
3. ترس از مورد قضاوت قرار گرفتن: کودک نگران قضاوت دیگران از خودش است و از انتقادها یا نقدهای منفی می‌ترسد.
4. ترس از انجام فعالیت‌های تیمی مانند ورزش: کودک ممکن است ترس از شرکت در فعالیت‌های تیمی نظیر ورزش داشته باشد.
5. ترس از برقراری ارتباط با دیگر کودکان: کودک نمی‌تواند به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کند و از دوستی‌کردن یا بازی کردن با دیگر کودکان منصرف می‌شود.
دلایل اختلال اضطراب اجتماعی در کودکان ممکن است شامل عوامل وراثتی، تأثیر محیطی و رفتار والدین باشد. بعضی از والدین ممکن است به اشتباه با سرزنش کودکان، علائم اضطراب را تشدید کنند. در این موارد، حمایت از کودکان و مشاوره از یک روانشناس می‌تواند به درمان اختلال اضطراب اجتماعی کودکان کمک کند.
اختلال اضطراب اجتماعی، همانند سایر اختلالات روانی، می‌تواند به وقوع عوارض جدی در افراد منجر شود. برای جلوگیری از این عوارض و بهبود وضعیت افراد، ضروری است که به تخصصی درمانی توسط متخصصان روانشناسی و روانپزشکی مراجعه کنند. این عوارض ممکن است عبارت باشند از:
1. عدم توانایی در دفاع کردن از خود: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است مشکلاتی در مواجهه با وضعیت‌ها و انتقادها داشته باشند و عدم توانایی در دفاع از خود و حفظ حقوق خود را تجربه کنند.
2. افسردگی: اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند به افسردگی منجر شود. افراد ممکن است از عزلت اجتماعی، اضطراب و واکنش‌های منفی خود ناراضی شوند و وارد دوره‌های افسردگی شوند.
3. عدم توانایی در پذیرش انتقاد: افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است به سختی انتقادها را پذیرا باشند و به عنوان یک انتقاد شخصی درک کنند که می‌تواند روابط آنها را به خطر بیندازد.
4. روابط اجتماعی ضعیف: افراد مبتلا به این اختلال ممکن است مشکلات در برقراری و حفظ روابط اجتماعی داشته باشند و از ایجاد روابط ارتباطی با دیگران بازبمانند.
5. مهارت‌های ارتباطی پایین: افراد ممکن است ناتوانی در برقراری ارتباط موثر با دیگران و ایجاد ارتباطات مثبت را تجربه کنند.
6. خودکشی یا فکر کردن به آن: در موارد خطرناک‌تر، افراد ممکن است به خود آسیب رساندن خود یا فکر کردن به انتخاب‌های ناامن و خودکشی روی آورند.
7. مصرف افراطی الکل و مواد مخدر: برخی از افراد به منظور کنترل اضطراب و استرس ناشی از اختلال اضطراب اجتماعی، به مصرف افراطی الکل و مواد مخدر متوسل می‌شوند که ممکن است به اعتیاد و مشکلات فیزیکی و روانی منجر شود.
از این رو، درمان اختلال اضطراب اجتماعی توسط متخصصان روانشناسی و روانپزشکی بسیار حیاتی است و می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد و پیشگیری از عوارض جدی کمک کند.
تست اختلال اضطراب اجتماعی، معروف به SAIN، یک ابزار ارزیابی است که توسط کانور و همکارانش طراحی شده است. این تست شامل هفده سوال است که از سه زاویه مختلف ترس، مشکلات جسمانی مرتبط با اضطراب اجتماعی و اجتناب افراد را سنجیده و ارزیابی می‌کند. تست SAIN به صورت پنج گزینه‌ای ارائه می‌شود به همراه تست اختلالات روانی SCL 90 به عنوان یک ابزار ارزیابی معتبر برای سنجش میزان اضطراب اجتماعی، توسط روانشناسان در ایران و سایر کشورها به کار گرفته می‌شود.
