یک مسئله در زندگی ما این است که برای حل مشکلات خود به جای جست و جو در درون به خارج رجوع می کنیم .
وقتی ادمی مشکلات خود را با درون حل کند دیگر نیاز ندارد که از بیرون مورد تایید قرار بگیرد و این خود شناسی به او اعتماد به نفسی می دهد برای مقابله با مشکلات .
باید جهان بینی و هدف زندگی و این که ما می خواهیم چگونه زندگی کنیم را برای خود مشخص کنیم تا مسیر برای ما مشخص شود ان چیزی که باعث می شود ما در مسیر زندگی با انحراف مواجه شویم عدم اعتماد به نفس ، عدم تشخیض نیاز های خود ، عدم وجود یک هدف متعالی و عدم توجه به بی نیاز خالق متعال است .
اگر ما بی نیازی خالق را درک کنیم دیگر نیازی به رجوع به انسان های ناقص و نیازمند نداریم و این است که ما در خود قناعت را پیدا می کنیم .
قناعت به معنی تلاش نکردن نیست بلکه نشان از امید ما در زندگی است زیرا مراحلی است که انسان شکست می خورد و احساس می کند همه چیز خود را از دست داده و انچه او را در راه حق ثابت قدم می کند تنها قناعت و شکر گزاری است که او را به ادامه وادار می کند البته اینجا تنها شکست مالی مد نظر نیست .
قناعت باعث می شود انسان برای رسیدن به نیاز های خود به هر راهی دست نزند و راه درستی را که متناسب با جهان ببینی خود است را انتخاب کند که خود این فعل دست اورد بزرگی است .
رسیدن به قناعت و بی نیاز در انسان با اتصال به منبع بی نهایت که پروردگار این جهان است تحقق پیدا می کند و این امر جز با خود شناسی و تنهایی و مطالعه و خودسازی و استفاده از تجربه افرادی که در این راه قدم برداشتند تحقق پیدا نخواهد کرد.
معمولا افراد با حجم فعالیت های اجتماعی و مشکلات زندگی و کاری مواجه می شوند و این گونه تمام مشکلات درونی خود را فراموش می کنند ولی در تنهایی با این مشکلات روبه رو می شوند و سعی می کنند تمام تایم خود رو صرفه درد و دل با افراد دیگر بکنند که این فعل نه تنها مشکلی را حل نخواهد کرد بلکه به پیچیدگی روابط شخصی فرد می افزاید و حتی گره ای هم از مشکلات را باز نخواهد کرد .
در پایان سعی کنید هرگز از تنهایی نترسید و تنهایی زمانی است که شما توانایی این را دارید که مشکلات درونی خود را حل کنید.
زیرا در تنهایی است که خود واقعی خود را می ببینید و با حل مشکلات درونی خود ، رهنمودی برای مشکلات بیرونی پیدا می کنید .
