گاهی وقتا تموم‌شدن‌ها یه عالمه فضای خالی تو ما ایجاد می‌کنن. احساس می‌کنیم تهی شدیم، پوچ شدیم. استیصال، غم و خشم و کلی احساسای دیگه‌ای که تجربه می‌کنیم برای اینه که تاب این فضای خالی رو نداریم. تاب فرصت جدید و تجربه‌ی تازه.
فکر می‌کنیم سوگوار از دست‌دادن‌مونیم و دلتنگ. اما بیشتر اوقات نه سوگواریم نه دلتنگ. ما خودمون رو و هویتمون رو قلاب کرده بودیم به چیزی ک حالا نیست و حالا تاب خودِ جدیدمون رو نداریم. خودی ک کلللی فضای خالی داره و پر از فرصت‌های ناشناخته ست و امکان کشف...
از فضاهای خالی نترسیم. پذیرای خود جدیدمون باشم و امکان‌ها رو ببینیم.
