داستان: پنجره

میکاییل روی صندلی چوبی اش، پشت میز مربعی جلا خورده، روبروی پنجره باز آپارتمان کوچک و بدون ظرافتش نشسته بود. چهره اش مانند شهرش سرد بود. شهری پر جمعیت و کم نور و بدبو. شهری با مناظر تکراری. پر از آپارتمان های بتنی یک شکل و زشت و بزرگ و بلند. نزدیک غروب بود و آسمان به رنگ سرمه ای در آمده بود. آپارتمان روبرویی میکاییل، با چراغ های زرد یک رنگ و یک شکل، حالتی فرا واقعی به خودش گرفته بود. انگار قطعه ای از اسباب بازی های لگو بود. همه پنجره ها شبیه به هم بودند. همه در یک ردیف و همه تو خالی. با آدم های توخالی. خود میکاییل هم حس می کرد که خالی است. خالی از همه چیز. میان میکاییل و پنجره کوچک خانه‌اش، طناب پوسیده و کلفتی از قلاب پنکه آویزان بود. روی میز، برگه ای سفید با خودکار آبی نو گذاشته بود. قرار بود در آن وصیتی به آشنایان زنده اش بکند. قرار بود از سوز زندگی اش برای انها بنویسد. اما یادش آمد که کسی نیست که بخواهد وصیت او را بخواند. همچنان بی تحرک نشسته بود. خانه اش را از اثاث خالی کرده بود. فقط خودش بود و میز مربعی جلا خورده و دو عدد صندلی چوبی و طناب دار و پنجره باز. حتی لامپ زرد رنگ خانه اش را هم در آورده بود و از روشنایی اندک بیرون استفاده می کرد.

به آپارتمان روبرو نگاه می کرد. به آدم های داخلش نگاه می کرد. همه شان در حد اشیای داخل خانه بودند. نه بیشتر. برگه را سفید رها کرد و بلند شد. صندلی دوم را زیر طناب گذاشت. روی آن ایستاد. از میان حلقه طناب، یک بار دیگر شهرش را از پنجره نگاه کرد. چشمانش همه جا می چرخید. به خیابان و به خانه ها و به ماشین ها نگاه می کرد. ناگهان چشمش خورد به آپارتمانی. آپارتمانی با چراغ روشن. کسی را دید. چشمانش را ریز کرد. آن صحنه شبیه به آینه بود. دختری را دید که روی صندلی ای یا میزی ایستاده بود و از میان حلقه دار، بیرون پنجره را نگاه می کرد. میکاییل از صندلی پایین آمد و به لبه پنجره رفت. چشمانش گشاد شد و ضربان قلبش تند زد. زیر لب گفت که چرا داری خودکشی می کنی؟ طبقه ها را شمرد. طبقه 12 اُم بود. شماره خانه را پیدا کرد. یا شماره 54 بود یا شماره 56. سریع با‌ آسانسور کُند آپارتمان پایین رفت. می خواست قبل از اینکه آن دختر خودش را بکشد، به آنجا برسد. از خیابان رد شد و وارد آپارتمان روبرویی شد. با آسانسور کُند آن ساختمان به طبقه 12 اُم رفت. زنگ خانه شماره 54 را به صدا در آورد. پیرمردی بدون شلوار در را باز کرد. به سمت واحد شماره 56 رفت. در را پسری 17 ساله باز کرد که بوی ماری جوانا می داد. فهمید که اشتباه شمرده است. با آسانسور کند ساختمان دوباره به پایین رفت و با استرس وسط خیابان ایستاد. دختر را دوباره دید. حلقه را دور گردنش گذاشته بود. دوباره شروع کرد به شمردن. فهمید که واحد 62 بوده است. سریع با آسانسور کند ساختمان به بالا رفت و زنگ واحد شماره 62 را به صدا در آورد و منتظر شد. در راهرو مسئول نظافت به شکل مشکوکی به او نگاه می کرد. میکاییل سعی می کرد که او را نادیده بگیرد. در خانه بسیار آرام باز شد و دختر از لبه در با میکاییل حرف زد

ــ بفرمایید؟

میکاییل تنها می توانست چشم های قهوه ای او را ببیند.

ــ سلام. عه... شما منو نمی شناسید. اما من اومدم اینجا که بهتون بگم...

میکاییل دقیقا نمی دانست چه بگوید. با مکثی، ادامه داد:

ــ اومدم اینجا بگم که لطفا خودتون رو نکشید.

چشمان دختر از ترس گشاد شد. در را سریع بست. میکاییل با دست به پیشانی خود زد و زیرلب گفت که خیلی احمقی. آرام آرام به سمت آسانسور می رفت که صدای بازشدن در را شنید. به عقب برگشت و دوباره آن چشم‌های قهوه ای را پشت در دید. به سمتش رفت. دختر پشت در پنهان شد و در را برایش بیشتر باز کرد. با صدایی آرام گفت که بیا تو. میکاییل کمی خجالت می کشید. اما به هر حال به داخل رفت. دختر را پشت در دید. آرایشش با اشک هایش حل شده بود و دور چشمهایش سیاه شده بود. دامنی کوتاه پوشیده بود با جوراب های توری بلند. دختر به او گفت که برود و روی یکی از صندلی ها بنشیند. خانه دختر هم آنچنان پر از اثاثیه نبود. فرشی کوچک روی زمین پهن بود و روی آن، میز دایره ای شکل چوبی جلا خورده با دوصندلی دور آن قرارداشت. روبروی آنها طناب داری از قلاب پنکه آویزان بود. سمت دیگر خانه تلویزیونی روشن بود. اما تنها برفک نشان می داد. دختر بعد از چندثانیه آمد و روبروی او نشست. با چراغ زرد رنگ بالای سرش، میکاییل می توانست چهره اش را بهتر ببیند. موهایش کوتاه و قهوه ای بود. صورت کوچکی داشت. پوستش روشن بود. هردوی آنها هیچ حرفی نمی زدند. حدود یک دقیقه تنها یک دیگر را نگاه می کردند و منتظر شدند که دیگری حرف بزند. بالاخره دختر گفت:

ــ من دیدمت. تو اون یکی ساختمون.

ــ منم دیدمت

ــ می دونم. برا همین اینجایی

ــ آره

دوباره سکوتی شکل گرفت. میکاییل از چهره آن دختر چشم بر نمی داشت. دوباره دختر سکوت را شکست.

ــ گفتی که خودکشی نکنم؟

ــ آره

ــ چرا؟

میکاییل کمی فکر کرد. نمی توانست سریع تصمیم بگیرد که چه چیز بگوید.

ــ چون... خودکشی خوب نیست؟

ــ پس چرا خودت می خواستی خودکشی کنی؟

ــ من؟ نه. من نمی خواستم خودم رو بکشم.

ــ چرا داری دروغ میگی؟ خودم دیدمت. هنوز طناب دارت از پنجره دیده میشه.

ــ آها...‌آره... می خواستم خودمو بکشم

ــ پس چرا خودتو نکشتی؟

ــ چون تو رو دیدم.گفتم بیایم بهت بگم خودتو نکشی

ــ اگر که منو منصرف کنی، دوباره برمی‌گردی خودتو می‌کشی؟

میکاییل به طرز ابلهانه ای حرف دختر را تایید کرد. دختر بدون لبخند به او نگاه می کرد. میکاییل دوست داشت بفهمد در ذهن او چه می گذرد. دوباره سکوتی شکل گرفت. میکاییل به چشمان دختر نگاه می کرد. چشمان قهوه ای اش میان سیاهی دور چشمش، روی پوست روشنش، عمیق و گیرا بود. احتمال می داد که خود دختر متوجه این نشده است. دختر دوباره با همان لحن قبلی اش گفت:

ــ چرا من نباید خودکشی کنم؟

ــ خوب تو...

میکاییل باز هم در جواب دادن گیر کرد. اما دوباره نگاهی به دختر انداخت. به پوستش و چشمش و پاهایش و ناخن های لاک زده اش. و گفت:

ــ خوب... بهت نمی خوره بمیری. تو باید زنده باشی. تا حالا چشماتو دیدی؟

ــ معلومه که دیدم.

ــ نه، نه... دقیق تر... چشماتو دقیق تر ببین.

دختر کنجکاو شد. سریع بلند شد و از اتاقش آینه کوچکی آورد و دوباره روبروی میکاییل نشست. چشم هایش را از آینه می دید.

ــ خوب حالا باید چی رو نگاه کنم؟

ــ به رنگ قهوه ای روشنش دقت کن، وسط تیرگی دورچشمات. و همون تیرگی، وسط سفیدی پوستت. درسته که اون سیاهی دورچشمت به خاطر آرایش پاک شدته. اما بازم جالبش کرده. گودشون کرده. عمیقشون کرده.

به نظر می آمد دختر متوجه چیزی که میکاییل می گفت شده بود. با دقت به چشم هایش نگاه می کرد.

ــ اما از اون فاصله چطور چشمای منو دیدی؟

میکاییل جا خورد.

ــ من که از.... از اونجا چشماتو ندیدم. اما نمی دونم چی شد که یهو چیز دیگه‌ای رو درون تو دیدم.

ــ چه چیزی؟

ــ حس کردم تو... توخالی نیستی

ــ یعنی چی؟

ــ همه آدما اینروزا تو خالی ان. صرفا یه مقوای توخالی که روشون نقاشی کشیدن. وقتی که اون طرح ها رو پاک می کنن چیزی دیگه نمی مونه. اما تو با اینکه آرایشت پاک شده، اما همچنان زیبایی

دختر لبخندی زد.

ــ گفتی من زیبا م؟

ــ من اینو گفتم؟

ــ آره.

میکاییل کمی شرمسار شد. تا به حال به دختری نگفته بود که زیبا است. نفهمید چطور شد که این را گفت. دختر به فکر رفت. اما ناگهان خودش را به میکاییل نزدیک تر کرد و با هیجان گفت: « الان که دوتامون می خواستیم خودمون رو بکشیم، ولی زنده موندیم؛ من یه فکری دارم. نظرت چیه که این گه دونی تاریک رو ترک کنیم؟ من شنیدم یه جایی خیلی دورتر هست که سرسبزه و درختای واقعی داره! اونجا دیگه هواش بوی گوگرد نمی ده. می تونیم خونه هامون رو بفروشیم و از اینجا بزنیم بیرون. بریم دنبال همون جای سرسبز. شنیدم که رودهاش همیشه پرآبه. روزهاش بیشتر اوقات آفتابیه...»

دختر با هیجان حرف می زد و دستانش را در هوا تکان می داد و میکاییل هم محو حرف زدنش و صدایش و لب هایش شده بود. همانطور به لبهایش خیره شده بود و حس می کرد که دارد به دنیای دختر کشیده می شود. ناگهان، میکاییل به سرش زد و گفت:

ــ میشه لمست کنم؟

دختر جا خورد و حرفش را قطع کرد.

ــ چی؟

ــ میشه پوستت رو لمس کنم؟

با کمی مکث، جواب داد:

ــ آره... میشه.

میکاییل همچنان به دختر خیره شده بود. دستش را بسیار آرام به سمت صورت او می برد. دختر با چشمانش حرکت دست او را دنبال می کرد. میکاییل پشت دستش را به آرامی روی گونه های دختر کشید. چشمانش را بست و با اعماق وجودش پوستش را لمس کرد. خیلی وقت بود این حس را نداشت، اما برایش بسیار آشنا بود. دستش را روی پوستش حرکت می داد و غرقش می شد. دختر با آرامش نشسته بود و میکاییل را تماشا می کرد. دختر با صدایی آرام گفت:

ــ میشه یه سوال بپرسم؟

ــ بپرس

ــ تو هم جزو آدمای تو خالی ای؟

ــ الان... الان در حال پُر شدنم...