چه خونه ی باصفایی بود. قدیمی ولی خوش بر و روو، با اصالت، و سرد و گرم روزگار چشیده؛ از همون خونه هایی که قِسِر در رفته اند از دست این شُخمزنانِ بی رحمِ شهر؛ از دست همونهایی که براشون خونه و قصه هاش مهم نیست و فقط دوس دارن یه نمایِ بی قواره ی سیمانی دیگر به دل شهر وصله کنند. پنجره هاش هنوز ردِ چسب های زمان جنگ رو داشت و پرده های توری و ضربدری بسته شدش خبر از این میداد که قاب این پنجره شاهد چه قصه هایی در دلِ این خیابون بوده.
دمِ ظهر بود و چقدر خوشحال شدم که بوی غذا و صدای قاشق و چنگال رو از خونه احساس کردم؛ این یعنی زندگی در این خونه در جریانست و شاید زوجی سالخورده و قدیمی با عشقشون زنده نگه داشتند این خونه رو و از همه مهم تر هویتِ محله رو. محله ای که بهونه ی قدم زدن من شده بود کم محله ای برای خودش نبوده و داستانها از سر گذرونده. روزگاری برای خودش محل گذر فرهاد و فروغی و دیگر صداهای ماندگارِ ایران زمین بوده، و چه آوازها و ترانه هایی که در همین خیابون و در استودیوی موسیقیش به گوش من و خیلی از آدمهای دیگه هدیه شده. اصلن شاید روزی همین فرهاد، تو همون خونه ی قدیمی، به بهونه ی دیدار از دوستی قدیمی رفته و نشسته و چای خورده و همونجا برای دوستش ترانه ی یه شبِ مهتاب رو زمزمه کرده...
چه خیالبافی های که با دیدن اون خونه ی قدیمی برای خودم نکردم...
اصلن یادم رفته بود که برای چه کاری به این سمتِ شهر راه کج کرده بودم ولی دیدن خونه های جامونده از زمان، من رو برده بود به دهه های قبل. این حسِ قدم زدن تو گوشه و کنارِ شهر و کوچه پس کوچه های شناسنامه دارِ شهر که برای خودشون هویتی و داستانی به همراه دارند برام یکی از لذت بخش ترین کارهاست؛ باعث میشه کمی از روزمرگی ها و بازی هایِ روزگار جدا بشم و کمی خیال رو پرواز بدم.
پ.ن: خیابون مذکور در متن خیابون لارستانِ تهران هستش که به خیابون موسیقی شناخته میشه که دلیلش وجود مغازه های فروش پیانو و از همه مهمتر وجود استودیوی موسیقی بِل هستش که خواننده های مشهوری همچون فرهاد، فریدون فروغی، گوگوش، داریوش و خواننده های بعد از انقلاب همچون شجریان، افتخاری و... در این استودیو ترانه هاشون رو ضبط کردند.
