خونمردگی نوشته جوادذبیح
یک روز شکستم شاید تو هم شکستی ، شاید، اما من به مانند همان آینه بختمان که روز شوم از دستانت رها شد و نرسیده بر زمین صدها تکه شد شکستم، مانند زخم خورده ای که هنوز درد بر جانش رسوخ نکرده داغ بودم و بی حس صدایی توی گوشم پیچید که از دیدن تکه تکه های جانم بر خاک نمور خانه میگفت تازه دانستم که چه شده ، چه بر سرم آمده چه بختی رخت سیاه بر تنم کرده دیگر نه پایم نا داشت نه دستانم جان و نه دلم شوقی که بردارم از فرش خاک تکه های این تن و جان مجروح را تا شاید بتوان با نخ تدبیری یا بخیه تکفیری به هم وصله کرد تا قامت گیرد که،،، نه، نه دیگر نه جان میل بودن دارد و نه من میل جان کاش پاره و در باد ازلی گم میشد همان ورق و صفحه لوح تقدیرم که در آن تو را برایم مقدر ساخته بودند کاش در آتش سهل انگاری یکی از کاتبان بدخط روز ازل خاکستر میشد همه آن،، بختمان هم بخت نبود ، حتی نکرده بودند برای نوشتن مقدرات من دستانی خوشنویس به عاریت ، تکلیف نوشتن کنند،،،
نمیدانم،، شاید خطوطی از دفتر تقدیرم چنان بدخط و ناخوانا است که مدبر روزگار یا نمیتواند خوب بخواندش و یا اشتباه میخواند و مرا به آلام اليم مبتلا
میسازد،،و گاهی چاره ای نیست جز مرگ
راستی خبرت رسید که چه آمد بر سر همان مردی که در ایستگاه سلام نگاهت را بدرقه کرد و در خروس خوان آفتاب نتابیده فردایش روی همان نیمکت سنگی و سرد کوچه غرورش به رخوت نشست و به امید دل بست و به بغض رفت یادت آمد آری. همان؟ اگر در پرخبری های این روزها بی خبر مانده ای،، شایدخبررسان فاجعه باشم نه از سر نمامی و نه از ذوق خبرچینی، همین قدر بدان که اگر شد و ناشد روزگارت به چرخ تمایلت نگشت سبب آن چوبی است از جنس آه که در میان دَوَران زندگیت چنان خمیده و نشسته که یارای بیرون کشاندنش را هیچ کس ندارد جز همان آه، آنهم چه وزانت و سنگینی دارد آن آه ، خدایت ،، اگر مقبولت است، رهایت کند که دور و بعید است چنان شود که تو خواهی....
