نگرانی همیشه بد نیست. می تواند خوب هم باشد.مثلا وقتی بفهمیم کسی نگران ماست خوشحال میشویم. اینکه به جز خانواده شخص دیگری هم نگران حال ما باشد. حس خوبی دارد!
اما خیلی اوقات هم کسی که نگرانش هستیم اصلا نمی‌داند که نگرانش هستیم. اصلا برایش مهم نیست. مثل تو که نمی دانی یا اصلا برایت مهم نیست که نگرانتم. خوب این قسمت نگرانی غم انگیز است. فکرش را بکنید که نگران هستید در این میان یادتان می اید که او اصلا به شما فکر نمی‌کند. اصلا نمی خواهد نگرانش باشید. اینجاست که نگرانی جایش را به دلتنگی می دهد.
نگرانی یه علامت سوال بزرگ است. علامت سوال برای سوالی که جوابش را نمی دانیم. سوالی کوتاه اما بی جواب. حالش خوب است ؟؟ شاید اگر از خودش هم بپرسم جواب را نگوید. اصلا چرا باید به من جواب دهد؟
نگرانی به خیلی چیز ها معنا می دهد. مثل دوست داشتن. آدم تا دوست نداشته باشد نگران نمی شود. نگرانی برای پول، کار، اینده همه این نگرانی ها یعنی ما این چیز هارا دوست داریم. نمی خواهیم از دستشان بدهیم. اما نگرانی برای او لذت بخش است حتی اگر نخواهد نگرانش باشم. نخواستنش هم لذت بخش است.
وقتی نگران هستیم به هیچ چیز فکر نمیکنیم. فقط می خواهیم همه چیز درست شود. فقط می‌خواهیم جواب سوال را پیدا کنیم. شاید آن لحظه هیچ چیز بیشتر از چیزی که برایش نگران هستیم ارزش نداشته باشد.
من نگرانم، خیلی وقت ها نگرانم چون خیلی وقت ها از او خبر ندارم. نگران تک تک لحظات زندگیش هستم. نگران بی خوابی هایش، نگران زیاد قهوه خوردنش. نگران اضطراب هایش،نگران سیگار کشیدنش. خوشبحالش که نگرانی همچون من دارد!
