چند سالی میشد که امید در خانه ی غم پر نمیزد. هرروز و هرشب آه و ناله و شکایت از زمین و زمان و آسمان که چرا به آه و ناله و شکایت از زمین و زمان و آسمان می‌پردازم، به گونه ایی در افکارات پوچ خود غرق بود که انگار تنها شده بود، تنها از جنس افسرده.
قرص و داروها دگر تاثیری نداشتند، دیگر مزه ی خاکی قهوه و مجله های روز حالش را خوب نمیکردند، دیگر پلیور صورتی در تنش جایی نداشت و هرروز زمستان هودی طوسی میپوشید. حالش از هرروز شکست و هرروز غم بهم میخورد و چندین بار خواست به زندگی خود پایان دهد، طولی نکشید فهمید حالا حالاها بر روی زمین مسافرتش طول میکشد.
روزی نامه ایی را برایش پست کرده بودند از شخصی ناشناس با چند کاپ کیک توت فرنگی، درون نامه را تا باز کرد یک نقاشی دید؛ تقاشی که چه توان گفت یک شکوه، یک زندگی. انگار روح دوباره ذره ایی به جسم پینه بسته اش بازگشت و با عطر کاپ کیک ها درونش زنده شد.
روزهای زیادی صاحب نقاشی برای اون کاپ کیک و نامه هایی پر از امید میفرستاد او جانی دوباره گرفت و زندگی برایش شیرین شد.
روزی که او نمیدانست ولی به راستی روز آخر بود شرح نامه اینگونه بود:
مری و ماریان عزیزم سلام، من آینده نیز سلام. امروز شمع ۶۰ سالگی را فوت کرده ام و چند ماهیست که دکتر ها هشدار یک آلزایمر بسیار دشوار را به من دادند، تصمیم گرفتم از تولد ۶۱ سالگی تا ۶۲ سالگی قبل از اینکه نقاشی کردن یادم برورد چندین طرح بکشم و چندین نامه برای اینده ایی که گذشته یادش نیست بنویسم، دستور پخت کاپ کیک مورد علاقه ام را برایتان گذاشته ام، اگر امکان دارد چندین روز از حاد شدن بیماری من که گذشت، هفته ایی یکبار نامه ایی را همراه با یک نقاشی و کاپ کیک به خانه ام بفرستید، شاید چیزهایی یادم آمد.
آری گویا این حال های خوب حاصل زحمات و تفکر خودش و کار های مری و ماریان بوده است؛ ولی آنقدر حالش خوب بود که نمیخواست اصلا گذشته یادش بیاید، پس تمام آن نامه هارا به فرستنده پست کرد همراه با نامه ی آخر.
هر سال که به نامه ی آخر میرسید همه ی نامه هارا پست میکرد تا دوباره این اتفاق بیوفتد و هر هفته زندگی جدیدی را شروع میکرد، حال این نامه ها باعث شده بود هر هفته از او انسانی جدید بسازد.
