باد زوزه کشان خاکستر مرده را در میان شهر می گرداند.
دیوار ها می پوسند،شهر پژمرده می شود و از دردش آب و هوای بغض را حکمفرما می کند.
مردمی که هر روز را با احساساتشان متفاوت و رنگین می ساختند حالا تمام چیزی که درک می کنند خشم است.
هر یک ملتمسانه به دنبال یک لحظه یا فرصت برای گستراندن طاعون خشمشان ثانیه ها را می شمارند.
دل می شکانند و به دل شکاندن افتخار می کنند.
بغض راه گلویم را سد کرده،به اطراف نگاه می کنم و به دنبال ذره ای انسانیت می گردم،ولی چشمانم جز تلخی نمی بینند،تنفس آزادی برایم غیر ممکن شده است
من نیز مانند شهری که بی صدا گریه می کند غمگینم.
