خواستم بنویسم...
خواستم از مادر بنویسم...
خواستم از زنی بنویسم که تمام جهان طفیلی وجود اوست...
خواستم از زنی بنویسم که بهانه خلقت است و گیتی ز او در گردش...
خواستم از زنی بنویسم که سفارش کرده بود ، سلامش را به تمام فرزندانش تا روز قیامت برسانند..
همان که با آمدنش ، انگار برگی نو در این زمین خاکی گشوده شد ، در سرزمینی که دختران حق زندگی نداشتند ، در همان سرزمینی که شوکت و قدرت در گرو داشتن پسر بود...
در همان سرزمینی که ، آخرین فرستاده خدا را به خاطر نداشتن پسر ملامت می کردند و او را ابتر ( بریده نسل) می خواندند ...
اما ناگاه خداوند به او فرزندی عطا کرد ، در میان قومی که دختر داشتن را ننگ می دانستند،
آیه نازل شد:
إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ
ما به تو کوثر ( خیر و برکت فراوان ) دادیم
فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ
پس به شکرانه این نعمت، نماز بخوان و قربانی کن
إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ
و بدان که دشمن تو همان بریده نسل و ابتر است
و همانا خداوند به مادران جایگاه والایی بخشید که بهشت در زیر پای مادر است :
آبروی اهل دل از خاک پای مادر است
هر چه دارند این جماعت از دعای مادر است
آن بهشتی را که قرآن می کند توصیف آن
صاحب قرآن بگفتا زیر پای مادر است
استاد سید رضا موید
اما کمی این طرف تر ، در میان هیاهو و شلوغی های زندگی در قرن بیست و یک ، گاهی گم می شویم ، گاهی فراموش می کنیم که طفیل هستی عشقند آدمی و پری...
گاهی آنقدر رنگ دنیا می گیریم که یادمان می رود کیستیم ، یادمان می رود روزی عاشق بوده ایم ...
از همان زمان که مادرمان دست روی شکم می گذاشت و صدایمان می کرد ، از همان زمان که ما را در آغوش می گرفت ، از همان زمان که با دیدن هر حرکت و صحبت بچه اش ذوق می کرد و قند در دلش آب می شد..
از همان زمان ما عاشق بوده ایم...
اما گاهی شبیه همان کودکی هایمان ، دستمان را از دستان پر مهر مادر می کشیم و گم می شویم...
مگر نه اینکه مادرمان به ما می گفت اگر گم شدی ، سرجایت بایست تا پیدایت کنم ؟
پس ما را چه شد که در بزرگسالی تا در جهان گم شدیم ، شروع به دویدن کردیم؟
هنوز هم گاهی باید بایستیم تا ما را پیدا کند،
همان که هرگز از محبت کردن خسته نمی شود...
مادری است دیگر ، نه سختی کار دارد ، نه مرخصی و نه حتی بازنشستگی...
دعا کنیم برای سلامتی و حال خوب تمام مادران و زنانی که در انتظار پوشیدن ردای مادری هستند و فاتحه ای نثار مادرانی کنیم که دیگر بین ما نیستند ، اما دعا و حضورشان همواره در زندگی حس می شود...
روز مادر و این عید با برکت به همگی مبارک:)
پ.ن : نوشتن از مادر کار سختی است ، واژه ها کم می آورند و قافیه ها سر جای خود نمی نشینند ، انگار تاب این عظمت را ندارند...هرچقدر از مادر بنویسی باز هم کم است ...
