ساعت از دو نصفه شب گذشته بود . تهیونگ حسابی دور و بر را نگاه کرد و در حالی که چهره اش را درهم کشیده بود دنبال چیزی میگشت . تنها راهی که بلد بود همان میز و صندلی سفید پلاستیکی وسط محوطه بود . چشمش به یئون سوک خورد که روی صندلی نشسته بود و داشت چیزی می نوشت .
- ببخشید میشه بگید دسشویی کجاست؟ واقعا ضروریه.
یئون سوک حواسش پرت داستان بود . با دست کانکس سفیدی را نشان داد و تهیونگ در حالی که سرش را به نشانه ی تشکر تکان میداد دور شد .
وقتی که برگشت یئون سوک هنوز همانجا بود .
- شما نمی خوابید؟
- باید نقش رو تا فردا تموم کنم تا برای فیلم برداری اماده بشید.
- مجبوریم با هم رسمی حرف بزنیم؟
- من به خاطر همکار بودن باهاتون رسمی حرف نمی زنم
- مگه چند سالته؟
سوک از اینکه دوبار در یک روز به این سوال جواب میدهد احساس خوبی نداشت: هجده
- باورم نمیشه؟ واقعا؟ من خیلی ازت بزرگ ترم ، با این حال میتونی باهام خودمونی حرف بزنی از نظر من اشکال نداره.
سوک سعی کرد طوری رفتار کند که انگار برایش مهم است و جواب داد: ممنونم
تهیونگ با همان لبخندی که روی صورتش بود ادامه داد: میشه بدونم نقشم چیه؟
- هر چی که هست تو بیشتر از من ازش میدونی چون تمام سعیم رو میکنم که به شخصیت خودت نزدیک باشه
- آها ، پس اون سوالا رو برای این می پرسیدی؟
- وقتی کسی تجربه ی فیلم بازی کردن نداره هر چقدر نقش به شخصیت اصلی شباهت بیشتری داشته باشه بازی کردنش برای اون شخص راحت تره چون میتونه خودش باشه
- با این سن کم ، به نظر میرسه که خیلی تجربه داری.
سوک از خودش می پرسید که امروز چرا اینقدر همه درباره ی او کنجکاو شده اند و با خودش فکر می کرد اگر اوضاع همین طور ادامه پیدا کند. امکان ندارد بتواند فیلم نامه را به موقع تمام کند.
قسمت بعدی:
قسمت قبلی:
