زمانی که یک اثر هنری بودم، نوشته اریک امانوئل اشمیت کتابی است با داستانی عجیب و کاملا سمبلیک. به نظرم اطلاق اصطلاح معناگرا در مورد این کتاب یقینا صدق می کند.
کتاب در مورد انسانی است که به دلیل راضی نبودن از ظاهر خود می خواهد خودکشی کند. اما به اصرار یک هنرمند، که بعدا معلوم می‌شود فردی سودجو و شیاد است، جسمش را در اختیار وی می گذارد تا از او یک اثر هنری بسازد.
چیزی که در مورد کتاب دوست نداشتم این بود که پیام نویسنده کاملا رو و سرراست و بدون ظرافت است و داستان دربست در اختیار رساندن معنا است. قاعدتا خواننده بجای ترغیب شدن به پیگیری داستان بیشتر ذهنش درگیر معانی است.
کتاب درباره خیلی چیزها است: ندانستن قدر گوهر وجودی خود و از دست دادن هویت در مقابل ظواهر دنیوی. نقش تبلیغات در جا انداختن فرع بجای اصل. ارج دادن جوامع و ملت ها به سلبریتی های بی مایه و پوشالی. و در نهایت اصالت عشق و گوهر یکتای وجود.
خلاصه که چنین کتابی است. راستش خواندنش را توصیه نمی کنم. ولی به هرحال کتاب کوتاه و کم حجمی است و احتمالا باشند کسانی که لذت ببرند از کتاب و پیام های ریز و درشت موجود در آن.
در ادامه چند نمونه از طرح جلد چاپ های خارجی کتاب را ببینید:
