نگاهی به روابطتان بیندازید و مطمئن شوید سه ساعت از وقت تان را برای یک فردِ سه دقیقه ای صرف نمی کنید. این جمله از فردی به نام "دان هاردی" هست. به نظر شما آیا با توجه به فرهنگ ایرانی و دینی خودمان، می‌توانیم چنین رویکردی را در ارتباطات و زندگی خود داشته باشیم؟ آیا می‌توانیم به عنوان مثال اگر عمو یا عمه‌ای داریم که وضع مالی خوب ندارند و یا جایگاه اجتماع ضعیفی دارند، برایشان زمانی نگذاریم؟ علوم انسانی و موفقیت از نگاه غرب، به اعتقاد من فقط یک سراب است. شما چه فکر می‌کنید؟
