توی فصل پنجم، نویسنده (کتاب مینیمالیسم دیجیتال) میگه اگر روابط اجتماعی عمیق‌تر و قوی‌ترمون رو با لایک زدن جایگزین کنیم، باعث می‌شیم یه چیزهایی توی مغزمون خراب بشن.
از آزمایش‌هایی شروع می‌کنه که حدود 20 سال قبل با تصویربرداری از مغز انجام شده. میگه اون زمان یه گروهی از دانشمندها دنبال این بودن که ببینن کدوم قسمت‌های مغز با فعالیت‌های مختلف فعال می‌شن، اما چیز جالب و به‌دردبخوری پیدا نکردن. تا اینکه تصمیم گرفتن سوال رو برعکس بپرسن: کدوم قسمت‌های مغز وقتی هیچ کاری نمی‌کنیم فعال می‌شن؟ اسم این قسمت‌ها رو گذاشتن «شبکه پیش‌فرض». و به یه نتیجه خیلی جالب رسیدن: شبکه پیش‌فرض دقیقا همون شبکه‌ایه که وقتی به آدمها می‌گن «راجع به خودت، بقیه یا هردو فکر کن» روشن می‌شه. یعنی مغز ما تا بیکار بشه، به روابط اجتماعی‌مون ـ روابطمون با خانواده، همکار، دوست، همسایه،... ـ فکر می‌کنه، تلاش می‌کنه بفهمه توی مغز بقیه چی می‌گذره، یعنی بقیه چه احساسی دارن و چه قصد و نیتی دارن.
این گروه، بعدا به یه نتیجه دیگه هم رسیدن: دردِ از دست دادن روابط اجتماعی ـ مثلا مرگ یک عزیز، جدایی از شریک زندگی، یا حتی برخورد سرد دوست‌مون ـ برای مغز ما خیلی فرقی با درد جسمی نداره، و هردوی اینها یک قسمت مغز رو روشن می‌کنن.
این آزمایش‌ها و آزمایش‌های دیگه، نشون میدن که ما واقعا تا چه حد موجودات اجتماعی‌ای هستیم. اما روابط اجتماعی آدمها از هزاران سال قبل تا همین بیست سال پیش، عمیق، چهره به چهره، و توی گروه‌های کوچیک و قبیله‌ای بوده و مغز ما برای این نوع روابط تکامل پیدا کرده. حالا با ابزارهای دیجیتال، ما با تعداد زیادی از آدمها در ارتباطیم و این ارتباط‌ها با متن‌های خیلی کوتاه و علامت‌های مختصر (لایک) انجام می‌شه. این تغییر چه تأثیری روی سلامت روان ما داره؟ در قسمت بعد خواهید دید! (موسیقی تیتراژ پایانی پخش می‌شود.)
