بعد از مدتها دوباره نوشتن…

---

بعد از مدتها دوباره پناه آوردم به نوشتن و خالی کردن دلم.

پر از حرفم، و وقتی آدم کلی حرف توی دلش تلنبار میشه، بیرون ریختنش سخت میشه.

ولی مجبوری ظرف پر شده رو خالی کنی تا بتونی ادامه بدی.

می‌دونم الان شرایط اصلاً اونجوری که دلم می‌خواسته نیست،

ولی از اعماق وجودم ایمان دارم و مطمئنم که دور نیست تمام چیزایی که می‌خوام.

این باعث میشه شمعی که همیشه ته دلم روشن بوده، این بار بلندتر شعله بکشه و حس زندگی رو در من روشن نگه داره.

و این حس انقدر واقعی‌ست که انگار همون لحظه دارم زندگی‌ای که می‌خواستم رو تجربه می‌کنم.

این مقاومت، منو قوی‌تر می‌کنه برای ادامه دادن و رسیدن به اهدافم.

از همه مهم‌تر، من به لیاقت خودم ایمان دارم.

از اول می‌دونستم جایی که ایستادم جای من نیست و باید برم و سر جای خودم قرار بگیرم.

سخت بود تا یاد بگیرم و باور کنم چقدر ارزشمندم و لایق تمام چیزایی که می‌خوام…

ولی حالا باور دارم، هم به خودم، هم به لیاقتم، هم به خدا.

---

من زنده‌ام و هنوزم اینجام.

فقط کافیه هر روز یه قدم کوچیک بردارم.

– مریم