چرا خداوند انسان را عاشق آفرید؟!
مبنای آفرینش همین است، عشق!
عشق را خالق جان‌آفرین از همان ابتدا در کالبد انسان گنجاند و در آن از روح پرمهر خودش دمید.
خداوند انسان را عاشق آفرید، تا با عشق چشم بگشاید؛ برای عاشق شدن بیشتر بکوشد و با دیدن نشانه‌های سرمدیت خلقتش عاشق‌تر شود. قدم بردارد و انسان‌های بیشتری را که از عشق و موهبتِ‌الهی فاصله گرفته‌اند، همراه خود کند و برسد به همان آغازگاه خویش.
خداوند انسان را عاشق آفرید؛ تا با عبرت و پند از جهانیان به این درک برسد که این جهانِ فانی جای ماندن نیست و باید رفت . . .
همان‌طور که از علامه‌طباطبایی(ره) نقل است: این‌جا نمانید، ما ابدیت در پیش داریم!
خداوند انسان را عاشق آفرید، چرا که خودش سرچشمۀ عشق است، و هرچه که در جهان از روحِ مملؤ از مودت خدا، در آن دمیده شده، عین عشق است.
خداوند انسان را عاشق آفرید، زیرا که اساس زندگی به عشق است. باید عاشق زندگی کرد و درنهایت؛ قدحِ شیرین‌تر از عسل را به حلاوت نوشید و به عشق واقعی و مقصود اصلی رسید.
تا کم نشوی و کمتر از کم نشوی ؛
در حلقۀ عشاق تو محرم نشوی :)
۱۴۰۲.۱۲.۲ - زنگِ شیرینِ ادبیات .
م.س.ک .
