تلاش برای خلق شادی‌های تازه ارزشمندترین کار بشری است. ولی همین کار می‌تواند به قیمت نابودی زندگی‌مان تمام شود.
چه زمانی چنین می‌شود؟
زمانی که هدف ما از خلق شادی‌های تازه، نابود کردن اندوه‌های گذشته باشد، هر چه رِشته‌ایم، پنبه می‌شود.
تحقیقات روانشناسی (مشخصا اَکت) نشان می‌دهد که دردها و اندوه‌های گذشته هرگز از ذهن و جان ما پاک نمی‌شوند.
پس با اندوه گذشته چه باید کرد؟
هیچ! بگذارید به حال‌شان خودشان باشند. بپذیرید که هستند. بگذارید آن‌ها هم در گوشه‌ای برای خودشان باشند.
این مثال را به خاطر داشته باشید:
تصور کنید مهمانی باشکوهی ترتیب داده‌اید. تمام کسانی که دوست‌شان دارید آمده‌اند و همگی بسیار سرخوشید. فقط نق‌نق‌های عمه‌ی پیرِ فضول‌تان گاه‌گاهی به اعصاب‌‌تان رنده می‌کشد.
کل این مهمانی زیبا را به خاطر چنین کسی خراب نکنید!
مطالعه‌ی بیشتر درباره‌ی این موضوع:
اینجاها هم می‌نویسم:
