چیزهایی که نسبت به اونها ترس داشتم مث راه فتن در خواب برام اتفاق افتاد. هم از خدا خواستم و هم اینکه خودم اراده کردم و پیش رفتم. شاید از نگاه اطرافیان ریسک و کله خری و یک رویداد ویرانگر بود. اما به قول عباس کیارستمی از بازی بچه‌ها خوشم میاد چون همش میسازن و خراب میکنن.
تو این برهه که دارم مینویسم به یک نقطه گویا باید بازگشتی داشته باشم. اما دارم یک وری باهاش کلنجار میرم که برنگردم. یه راه در رو دیگه برای مسیرم پیدا کنم برم. فکر کن از تهران تا چالوس پیاده رفتی و جایی بریا موندن نداری و بهت میگت تهران جا هست، تو به امید دریا و جنگل اومدی و رویا ندیده باید بری یه مدتی تهران بمونی. نمیخوام برگردم تهران. یه جوری یه جاده پیدا کنم، یه اتاقک امنی برای خودم بسازم تا برسم به نقطه آسایش روح.
