می‌خواهم همه دلتنگی‌هایم را، همه غم‌هایم را و همه دلهره‌هایم را نگاه دارم.
می‌خواهم همه اینها را چونان هیمه‌هایی برای آتش درونم*، نگاه دارم.
این آتش را تو افروختی، و رفتی!
و رفتنت، تنها دلیل دلتنگی‌ام شده است.
باید این آتش را - با غمِ مقدس و گرمابخشِ نبودنِ تو - زنده نگاه دارم.
باید این آتش را زنده نگاه دارم،
تا لحظه‌ای که از حصار زمان و مکان رها می‌شوم،
تا لحظه لمس ابدیت،
تا لحظه تو!
* زندگی را شعله باید برفروزنده،
شعله‌ها را هیمه سوزنده.... (آرش، سیاوش کسرایی)
