آقای رضائیان معلم کلاس اولم بود. خیلی خوش پوش بود، یه معلم با کلاس و باوقار. کلاس دومم رو با خانم رضایی گذروندم تو یه مدرسه ملی. قد بلند بود و موهاش رو میزامپلی می‌کرد یه عکس از کلاس دومم دارم که دست خانم رضایی روی شونه‌هامه. معلم کلاس چهارمم آقای انتظاری بود، منظم و مرتب بود و از ورزش خیلی چیزا سرش می‌شد؛ در واقع برای اولین بار فوتبال رو به صورت اصولی و روی کاغذ با الگو و سیستم ، آقای انتظاری به من آموزش داد. معلم کلاس پنجمم آقای ذوالفقاری بود. به سرووضعش اصلن اهمیت نمی‌داد، موهاش آشفته و ریشش هم نامرتب بود، تو لباس پوشیدن هم سلیقه به خرج نمی‌داد؛ ولی با اون قد کوتاه برای خودش غولی بود.
به من یاد داد که تلاش نتیجه می ده، برای موفقیت باید استقامت داشت و هیچ تلاشی بی نتیجه نمی‌مونه؛ شاگردهای کلاس پنجم مدرسه‌مون، اون‌سال بهترین نمره ریاضی رو تو منطقه به دست آوردن.همه این معلم‌ها رو روشن واضح به خاطر دارم،همه این خاطره‌سازها رو؛ ولی هر چی فکر می کنم اسم معلم کلاس سومم یادم نمیاد. یه معلم عصبی و غیرقابل کنترل که فقط تند مزاجی و صورت سرخ و از کوره در رفته‌ش به یادم مونده. همین و دیگه هیچی.
