یادتونه بهتون گفتم رئیس جمهور نمی‌شم و گفتین آخه چرا؟ و وقتی توضیح دادم قانع شدین. و بعدش وقتی گفتین خب بیا نماینده شو و بازهم گفتم نع نمی‌شم و باز گفتین آخه چرا؟ و من هم براتون توضیح دادم و قبول کردین. حالا هم بهتون می‌گم من وزیر هم نمی‌شم. می‌دونم همین الان تو دل‌تون گفتین چرا؟ پس خوب گوش کنین تا براتون توضیح بدم.
آخه چرا باید وزیر بشم وقتی این پست باارزش باعث افت سطح علمی و فرهنگی آدم می‌شه؟ مگه با خودم دشمنم. تعجب کردین؟ تعجب نداره. الان براتون یه مثال می‌زنم اونوقت خودتون متوجه می‌شین حق با منه. چند وقت پیش از یه آقای وزیری که تازه رای اعتماد گرفته بود پرسیدن دربی رو پیش‌بینی کنین و ایشون فرموده بود که من هنوز در این مورد تصمیمی نگرفتم. هر آدم عاقل و تحصیلکرده و باتجربه‌ای می‌دونه که ندونستن عیب نیست و همین‌طور بهتر می‌دونه که اگه چیزی رو نمی‌دونه بهتره بگه نمی‌دونم. خب پس چرا این آقای وزیر این‌جوری جواب داده؟ یعنی عاقل نیست؟ یا تحصیلکرده نیست؟ و یا روم به دیوار باتجربه نیست؟ معلومه که این‌جوری نیست چون امکان نداره در انتخاب یک وزیر این شرایط رو در نظر نگیرن و یه آدم بی‌سواد و بی‌تجربه رو به عنوان وزیر معرفی کنن. پس ماجرا یه چیز دیگه‌ست که با کمی موشکافی و دقت می‌شه بهش رسید و من بهش رسیدم. این پست‌های مهم از ارزش و سطح علمی آدم‌ها خیلی کم می‌کنن و آدم‌ها هر چه بیشتر در این پست‌ها بمونن بیشتر آسیب می‌بینن. یک نمونه‌ش هم همین آقای وزیر که چند روز بعد و پس از انعکاس گسترده این مصاحبه به جای اینکه بیاد و بگه آقا من اشتباه کردم میاد می‌گه من در اون لحظه دچار لغزش زبانی شدم ، چرا؟ چون اون افت بیشتر شده. خب بدتر از این ممکنه؟ این بنده خدا صادق و سالم و تحصیلکرده‌ست و اگه نبود که وزیر نمی‌شد. پس ایراد کار کجاست؟ آفرین درسته. همون چیزی که گفتم. این پست‌ها باعث افت آدم‌های تحصیلکرده می‌شن. پس راه حل چیه؟ باید افرادی رو که تحصیلکرده و باتجربه نیستن برای این پست‌ها انتخاب کنن که چیزی از دست نره. لابد از خودتون می‌پرسین مگه می‌شه پست‌های مهم رو به این جور افراد سپرد؟ خب جوابش اینه؛ وقتی پست باعث از دست رفتن آدم‌های لایق می‌شه همون بهتر که به آدم‌های نالایق سپرده بشه. حالا متوجه شدین چرا من وزیر هم نمی‌شم؟
باقی بقا
