به خودم گفتم، بیا بنویسیم. بنویسیم تنها چیز منحصر به فردی که داریم رو؛ یعنی زندگی و لحظات خودم رو. پاییز بود، یه کانال زدم، یه عکس از بچگی‌هام گذاشتم برای پروفایلش و از اون روز تقریبا هر شب، در مورد روزهام نوشتم.
از چیزایی که دیده بودم، می‌نوشتم، از حس‌هایی که تجربه کردم. از آدما و فضاهایی که دور و بر خودم می‌بینم. دوست داشتم یه چیزی باشه برای خودم و خودم. آدمایی که دوست دارم رو بهش اضافه کردم. سه چهار نفری هستیم.
الان انگار برام تبدیل به یه قرار شده. یه شهر خلوته و امن شده برام. انگار توش خودم، خودمو می‌بینم. ما آدما دوست داریم، ببینیم چه جوری‌ایم. من فکر می‌کنم تو یه جای امن و با خیال راحت می‌شه خوب دید.
دفترچه خاطرات داشته باشید، کیف میده :)
