خودت رو وسط مسابقه تصور کن، هیجان زیاد، آدرنالین تا خشتک زده بالا، یه سربالایی رو داری بالا میری که یهو کم میاری... میترسی! اون لحظاتی که تمرینارو شل گرفتی میاد جلو چشمت. از خودت میپرسی:
- آیا به اندازه کافی تمرین کردم؟ کاشکی بیشتر تمرین کرده بودم... کاشکی کم کاری نکرده بودم!
این مکالمه‌ایه که اکثر افراد موقع مسابقه از خودشون میپرسن. تو ادامه این مطلب قراره در مورد این که تو این شرایط چیکار کنیم صحبت کنم.
اصلا مهم نیست چقدر تمرین داشته باشی و چقدر سخت تلاش کرده باشی و تمامت رو گذاشته باشی. این رو بدون که در هر صورت موقع مسابقه این سوال رو حتما از خودت میپرسی که آیا تمامت رو گذاشتی؟ و لحظاتی که تمرین رو شل گرفتی میاد جلو چشمت. کاشکی فلان تمرین رو رفته بودم، کاشکی تو فلان تمرین فشار بیشتری آورده بودم... ولی خب الان که وسط مسابقه‌ای دیگه فکر کردن به این موضوع چه فایده‌ای داره؟ هیچی!
هرچقدر که تمرین کردی کافی بوده. الان دیگه وقتشه نتیجه اون همه تمرین رو نشون بدی. به روزایی که رفتی سر تمرین و حسابی فشار آوردی فکر کن. به وقتایی که از خوابت زدی و رفتی سر تمرین، به وقتایی که از عشق وحال زدی تا تمرین کنی. این همه تمرین کردی واسه این موقع، پس نشون بده چه تو چنته داری.
اگه هدف گذاشتی که توی مسابقه شرکت کنی و برات مهمه، پس طوری تمرین کن که اگه موقع مسابقه از خودت پرسیدی: آیا کافی بوده؟ جواب آره باشه. موقع تمرین، خودت رو وسط مسابقه تصور کن، خودت رو ببین که به خاطر این که همه تمرین هارو انجام دادی و تمام خودت رو گذاشتی، داری به بهترین شکل ممکن جلو میری و حتی رکورد های قبلیت رو هم میشکنی. طوری تمرین کن که موقع مسابقه بدون توجه به نتیجه اون، به خودت افتخار کنی و از خودت راضی باشی.
فکز میکنم خوندن پست ۴ از ۹۹: در آغوش گرفتن شکست هم میتونه بهت کمک کنه.
