عکس تزیینی است. این پست هم تزیینی است.
می خواستم این هفته روزه ی سکوت بگیرم. دو روز به دور از تکنولوژی. تلفن. اینستاگرام و همه چیز. برای اینکه آماده ی روزی مثل امروز باشم که ناگهان، که اگر ارتباطم با فضای مجازی قطع شد،نترسم. موبایلم زمین خورده و من وحشت کرده ام که نتوانم عکس ها، یادداشتها و شماره تلفن هایم را برگردانم. می دانم هزار و یک راه هست. اما وحشت کردم.
ای آدمیزاد، ای ایگو، ای ادای بی پایان! ای موجود ننری که فکر می کنی افسار همه چیز باید در دستان خودت باشد، حتی دوری گزیدن و خلوت نشینی ات! بس کن! این اداها را زمین بگذار، اول برای خودت، بعد دیگران!
این هم روزه ی سکوت اجباری. مگر همین را نمی خواستی. بفرما! لذتش را ببر. بی تلفن، بی ارتباط، بی حواس پرستی!
