حالا که معشوق نوشته هایم را می خواند،عنوان تمام نوشته هایم ترانه باشد،اصلا باید ترانه باشد ، ترانه ای که خود وام دار انارهای ترک خورده ی پاییزی است ، انارهایی که روی درخت کنار حوض خانه ی مادربزرگ روی درخت خالی از برگ جا خوش کرده و توی چنگ باد اسیر بودند ، مثل موهای تو ، موهای سیاهت که یَله شان کرده بودی توی باد تا دل ببری ، ولی نمی دانستی که به همان نگاه اول " دل و دینم ببردی و طاقت و هوش " .
دلبر جان ، اصلا حالا که " تا تو نگاه میکنی ، کار من آه کردن است " دیگر چه حاجت که بگذاری پاییز بیاید ، چرا صبر کنی ، همین حالا سهم ما را از آن دانه های یاقوتی بدهی خدا را خوش می آید و شاید زحمت را هم کم کردیم، دانه ها را توی کاسه ی چینی بریز ، چادر گلدارت را - آنکه برگهای بزرگ قرمزی دارد - سرت کن، بیا و لختی درِحیاط دل ما را بزن ، اینجا بنشین تا کاسه را برگردانم ،میدانی که ؟ تمام امید من به باد پاییز است ، خدا کند در آن روز وحشی باشد و بی حوصله ،هو بکشد و فریاد زنان از توی کوچه بگذرد و مثل وحشی ها از در بگذرد و بیاید تو ...
اصلا حالا که هستی ، بگذار تا تمام پاییز هوا ابری باشد و باد و بوران ، خورشید میخواهم چکار .
نه ! اشتباه کردم ، خورشید لازم است ، تا صاف بیوفتد توی چشمهایت و تو مرا نبینی که چطور غرق نگاه شده ام .بله ، غرق میشوم تا تو دست مرا بگیری ، اصلا یکی بزن توی صورتم ، تا باور کنم غرق خیال نیستم ، تا باور کنم که هستی و من به اندازه ی تمام هستی خوشبختم ...
تقدیم به دلبر که جان افزود از او
- عکس تزئینی از سایت تاپ توپ
