شاید اولین باری که یوجین ساندو (yojin sando)، پدر بدنسازی مدرن، در سال 1890 وارد عرصه ورزش شد ،فکرش را هم نمیکرد که اقدامات او برای این سیستم از فعالیت بدنی ، امروز به چندین شاخه برای نیازهای مختلف تقسیم شود .
بدنسازی که در حال حاضر با مفهوم گسترده تری نسبت به قبل معرفی می شود ،صرفا توجه به ساخت و حجیم سازی عضلات نداشته و گستره خود را برای ورزشکاران و افراد عادی افزایش داده است . شاید در سالهای دور با ورود به عرصه بدنسازی صاحب یک اندام عضلانی میشدید اما امروزه این اهداف ، در حیطه ای به نام پرورش اندام جای گرفته و مفهوم بدنسازی ، با دقت بیشتری به کار میرود .
در یک مفهوم کلی ،برای بدست آوردن توانایی های جسمانی ، خواه به عنوان یک ورزشکار مشغول در
رشته ای خاص و یا به عنوان یک فرد عادی ، نیازمند اجرای فعالیت های روزانه و منظم هستید .فاکتورهای آمادگی جسمانی در ورزشکاران و افراد عادی دارای تفاوتهایی هستند و این تفاوتها ناشی از نوع ،کیفیت و میزان حرکات در اندام های مختلف بدن می باشد .یک فرد عادی شاید برای داشتن زندگی با کیفیت از نظر روانی ،روحی و جسمانی نیاز داشته باشد در حداقل سطح فاکتورهایی مانند تعادل بدن ،توانایی های قلبی – عروقی ،قدرت و یا انعطاف ، قرار بگیرد. اما ، در ورزشکاران حرفه ای مانند یک فوتبالیست، نیاز است تا در بعضی از این فاکتورها ، بسیار بیشتر از یک فرد عادی به اوج توانایی خود برسند .
با این حال بدست آوردن اکثر این ویژگی ها با انجام تمرینات بدنسازی ممکن خواهد بود و رشد آمادگی جسمانی افراد اگرچه با رشد عضلانی ورزشکاران پرورش اندام همراه نخواهد شد ، اما مفهوم تخصصی را در مقوله بدنسازی ایجاد کرده است .
گستره تمرینات آمادگی جسمانی چنان رشد کرده است که با زایش رشته های مختلف ، توانسته همه نیاز های افراد را تحت پوشش قرار دهد . این بدان معناست که علم روز دنیا در زمینه ورزش ، بیش از پیش نگران فقر حرکتی مردم و مواجه شدن آنها با بیماریها و عوارض مرتبط با چاقیست و به همین خاطر محدودیت های مکانی ،زمانی و مادی را با معرفی کردن یک رشته خاص ورزشی در زمینه آمادگی جسمانی از بین میبرد .
شاید معروف ترین این گرایش ها ، رشته ایروبیک باشد که در سالهای 1987 ، به اوج استقبال خود رسید و تا به امروز با تکمیل شدن مفهوم آمادگی جسمانی، رشته هایی مانند کراس فیت و یا TRX پا به عرصه گذاشته اند.
اما بحث چالش برانگیز اینجاست که با این هجمه گسترده رشته های مختلف ورزشی در حوزه تناسب اندام ،باید کدامیک از این رشته ها را انتخاب نمود ، در حالیکه کارشناس های هر کدام از این گرایش ها ، نیاز افراد را فقط در تخصص خودشان جستجو میکنند؟
پاسخ به این سوال، حلقه گمشده ایست که متاسفانه در جامعه ما بدلیل عدم هماهنگی بین متخصصان دانشگاهی در زمینه علوم ورزش و افراد تجربه محور در این زمینه ،ابهامات زیادی را درچگونگی دسترسی به خدمات سلامتی از طریق ورزش ایجاد کرده است.
از یک طرف علم ورزش ،مانند دیگر گرایش های علمی در حال بروز شدن می باشد و متخصصان و کارشناسان این حوزه به آن دسترسی دارند و از طرف دیگر کسب کارهایی توسط افراد متخصص در تناسب اندام به صورت خصوصی و نیمه خصوصی بنا میگردند که در اغلب موارد ، اهداف تجاری ،ارزشمند تر از اهداف خدماتی در حوزه سلامتی و ورزش به افراد جامعه می باشد که عدم ارتباط با جوامع علمی ورزش ، و نداشتن تعامل کافی با متخصصین دانشگاهی ،این سیستم ها را ناکارآمد میکند و به همین دلیل افراد عادی از دسترسی به یک استاندار مشخص برای انتخاب مسیر درست محروم هستند و باعث دور شدن جامعه از فعالیت بدنی میشود زیرا عملا ورزش و تناسب اندام در حال تبدیل شدن به یک کالای لوکس می باشد .
اما مسیر درست هنوز دور از دسترس نیست بلکه، همه چیز به اراده افراد بستگی داشته و با توجه به این مطللب که ورزش به عنوان یک قانون ، رابطه مستقیم با سلامتی و کیفیت زندگی دارد ،میتوان با اجرا کردن یک برنامه منظم از فعالیت های بدنی ، هرچند به صورت آماتور ، کیفیت زندگی را بالا برد و این یکی از ویژگی های زندگی در کشور های پیشرفته می باشد .
فارغ از زمان ، مکان ، و یا وسایل تمرین ، فقط با یک برنامه ریزی مشخص و منظم ، فعالیت هایی مانند: دویدن ، دوچرخه سواری ، شنا و یا حتی انجام حرکات بدنسازی در فضای باز و منزل ،می تواند اثرات مثبت در سلامتی ایجاد کند و سطح کیفی زندگی را افزایش دهد .
"وحیدرضا حمیدی خواه-روزنامه نسل فردا-ماهنامه زندگی سالم "
