سکوت شب

سکوت شب به من یادآوری میکند که هنوز میشود زنده بود، میشود تجربه کرد.
سکوت شب باعث میشود از افکار ناراحت کننده اما واقع بینانهٔ خودم اجتناب نکنم.
سکوت شب من را مستقیما با خودم مواجه میکند.

سکوت شب اشکالات من را به من نشان میدهد.
سکوت شب چنان نیروی قدرتمندی است که اصلا نمیگذارد از هر آنچه که مربوط به من است بگریزم.
سکوت شب من را قوی تر میکند.
سکوت شب تغییر را در من رقم میزند.
سکوت شب باعث میشود حداقل چند ساعتی، از این رجاله ها تاثیر نپذیرم.

من مانند موبایلی خاموش شده هستم که سکوت شب مرا شارژ میکند.
ترکیب سکوت،تاریکی و تنهایی، یکی از زیبا ترین تجربه های من است.
البته بدم هم نمیاد بعضی وقت ها کسی کنارم باشد.

این رجاله هارا نمیگویم.
کسی را میگویم که مرا دوست داشته باشد، مرا زود قضاوت نکند، به من انگ نزند و از همه مهمتر مرا همانطور که هستم پذیرفته باشد.

دیدن ماه در کنار او، نگاه کردن به چشمان او و در آغوش گرفتن او در این سکوت و تاریکی چقدر میتواند زیبا باشد.
حتی تصور آن هم زیبا است.

این نگاهی که میگویم با بقیه نگاه ها فرق میکند.
این آغوشی که میگویم با بقیه آغوش ها فرق میکند.
نمیتوانم با کلمات آنچه که در ذهنم است را انتقال دهم اما این را میدانم که مانند نگاه ها و در آغوش گرفتن های این رجاله ها نیست.

آن نگاه، فریبنده نیست و آن آغوش از روی رسم و رسوم و عادات نیست.

این تجارب، قشنگ است و به نظر میرسد زندگانی همین تجارب به ظاهر کوچک است.