ما آدما هم نیاز داریم دوشاخه مون رو بزنیم به پریز.افسردگی وقتی پیش میاد که این دوشاخه از پریز در اومده یا توی یک پریزی هست که برق نداره.اون موقع هست که روح دچار خمودی می شه و بدن دچار کرختی.یه چیزی شبیه گوشی تلفن همراهی که شارژ نداره و داره خاموش می شه.گوشی هر چقدر هم که گوشی خوب و هوشمندی باشه و از آخرین امکانات روز برخوردار باشه وقتی شارژ نداشته باشه،به هیچ دردی نمی خوره.یه آدم هر چقدر که استعداد داشته باشه وقتی دو شاخه شو به پریز نزنه و از یک منبع معتبری شارژ نگیره، کم کم استعدادهاش رو به خاموشی می رن و به یه آدم تهی تبدیل می شه.
امّا بعضیا سعی می کنند که از طریق قرص های ضد افسردگی،روان گردان و موادّ مخدّر،شارژ بشن.اینها دارند دو شاخه شون رو به پریز اشتباه می زنن یا به پریزی می زنن که خودشم داره برقش رو از موتور برق می گیره و بعد از یه مدتی بدون انرژی می مونه.
خوش به حال اونایی که دو شاخه شون رو به پریزی می زنن که قطعی برق نداره.خوش به حال اونایی که شارژشون رو از منبع معتبری می گیرن.منبع معتبر اونه که منبع انرژیش ابدیه.انرژی همه رو تامین می کنه ولی خودش نیاز به تامین انرژی از هیچ منبع انرژی دیگه ای نداره.چون هنوز هیچ منبع انرژی دیگه ای نتونسته بزنه رو دستش!
سه مطلب قبلیم:
از شما دعوت می کنم،آخرین پُستی که با هشتگ«حال خوبتو با من تقسیم کن»منتشر شده رو بخونید:
حُسن ختام:
