امروز روز پنجم از ۷ روز اعتراف به ترسه .اگر ترس چهارم رو نخوندین ، بخونین .
همون طور که احتمالا میدونین ، من خیلی نشخوار فکری میکنم . من خاطرات با جزئیات یادم میمونه و انقدر تحلیلشون میکنم تا تار و پودشون تار و مار بشه! یکی از شدیدترین ترس هایی که مدت زیادی همراه من بود ، این بود که اگه تلخی خاطرات تا آخر عمر با من بمونن چی؟ اگه من هیچ وقت از یادشون نبرم چی؟
واقعا ما خاطرات بد چقدر یادمون میمونه ؟ چقدر و تا کجا آزارمون میده ؟
وقتی رفتم دبیرستان ، برای کنکور شب و روز استرس کشیدم (استرس کشیدن واسه کنکور اشتباه بود… الان شکی درش ندارم) . وقتی مدام با استرس طی میکردم و اذیت میشدم، با خودم فکر میکردم چقدر من دبستان و راهنمایی اذیت شدم. آخه اون چیزها اذیت شدن داشت ؟ هر چقدر هم سخت بود، به سختی این نبود که واسه آینده م انقدر استرس بکشم (اون موقع نمیدونستم اگه سراسری قبول نشم به آخر دنیا نمیرسم !).
وقتی اومدم دانشگاه ، دغدغه کار پیدا کردم و عشق. وقتی قلبم شکسته شد من یه دور شکستم . توی ۲ هفته لاغر شدم و دیگه خنده رو توی چشمام ندیدم. استرسی که میکشیدم برای شغلم، از روی مسئولیتی بود که روی شونه هام حس میکردم. با خودم فکر میکردم این دیگه فقط مربوط به من نیست . مربوط به مجموعه ایه که توشم (دستیار امور مالی بودم). با خودم فکر میکردم هم خودمون هم مشتری‌هامون درگیریم. در قبال هر عدد و هر ۰ و هر تاریخ چک مسئولم .
ترم ۳ بودم که بابا بزرگم فوت کرد . بهش بی نهایت نزدیک بودم و وقتی فوت کرد باهاش ۲۷۰۰۰ کیلومتر فاصله داشتم. اون موقع با خودم فکر کردم : واقعا اون چیزهایی که براش گریه کردم ، گریه داشت؟
فهمیدم که مامان بزرگم درست میگفت : فقط مرگه که چاره نداره .
اون چیزهایی که براش گریه کردم… واقعا گریه نداشت! نه در مقابل مرگ عزیزترینم .
من هنوز حسابی نشخوار فکری میکنم . هنوز مغزم رو با یه اتفاق یا یه اشتباه آزار میدم . هنوز خودم رو بابت یه سری کارهایی که کردم یا نکردم سرزنش میکنم . هنوز یه وقتایی غرق این ترس میشم که اگه تا آخر عمر سرزنش‌های من علیه خودم تموم نشه چی ؟
ولی
یه چیز خیلی ارزشمند یاد گرفتم : شاید ما کامل فراموش نکنیم اما به مرور قطعا کمتر به یاد میاریم. معجزه ی زمان شوخی نیست، حقیقت زندگیه. خبر خوب اینه که به مرور مشکلات ما تغییر میکنه. شاید هم خبر بد این باشه! به هر حال بهتون قول میدم : یه مشکل تا آخر عمر دغدغه ی شما نخواهد بود .
