عشق یه طرفه یکی از سخت ترین تجربه های دنیاست. ناکامیش انقدر ادامه پیدا میکنه تا خودمون،خودمون رو ازش بیرون بکشیم . حالا فرض کنین ما از تجربه ی اول و دوم عشق یه طرفه مون تونستیم یاد بگیریم چجوری همون اوایل بفهمیم تو یک علاقه ی یه طرفه گیر کردیم. کی یاد میگیریم علاقه مون تبدیل به عشق نشه و بتونیم یه ذره کنترل رو دست بگیریم ؟
علاوه بر تجربیات درخشانم با آدم های سمی ، توی عشق یه طرفه هم نامه اعمال سیاهی دارم!
پیشنهاد می‌کنم بخونین : چرا آدم های سمی جذابن ؟
یه وقتایی میبینیم یکی از یکی خوشش و یهو بعد یه ماه (حتی تو رابطه نرفته) میبینیم :
- عشق زندگیم منو دوست نداره!
- کی دوستت نداره ؟عشق زندگیت ؟ من فکر میکردم خیلی نمیشناسیش …
عشق زندگی رو اغراق نمیکنه ! واقعا عاشق شده . یه وقتایی کنترل احساساتمون خیلی سریع تر از اونی که بتونیم فکر کنیم، از دستمون در میره .
اگر یک چیزی مسلم باشه اینه که «قاعدتا حجم زیادی از احساسات دست ما نیستن » اما یه سری کارها میتونه به علاقه ی ما پر و بال بده. متاسفم که اینو میگم اما در بسیاری از مواقع ما خودمون خودمون رو توی دام عشق یه طرفه میندازیم و عزیزان! فارغ از اینکه کی ما رو توی دام میندازه فقط خودمون میتونیم از خودمون مراقبت کنیم . تو این متن میخوایم ببینیم چجوری اگه نمیتونم بال هاش رو بچینیم، حداقل بهش بال و پر ندیم .
من این یکی رو متاسفانه از راه سختش یاد گرفتم! من کلا خیلی آدم خیال پردازی نیستم . من بیشتر واقع بینانه برنامه ریزی می‌کنم و واسه همینم اهمیت خیال پردازی رو دست کم گرفته بودم. در صورتی که ما در واقع بر اساس احتمالات برنامه ریزی می‌کنیم دیگه ؟ تو برنامه ریزی های من طرف در بلندمدت میتونست دوست پسر جدی من باشه یا همسرم یا پدر بچه هام.
تا قبل برنامه ریزی و خیال پردازی، اون آدم یه مرد ساده بود که برای من خاص و جذاب بود . بعدش می‌شد یه آدم مهم یه آدم عمیق . وقتی داشتم از دستش میدادم، درد بیشتری داشت. از همه سخت تر این بود که گاهی این اتفاق قبل اینکه من با طرف برم تو رابطه، میفتاد . من آسیب بی نهایت زیادی میدیدم.
پس بهترین چیز اینه : اگر میخواین خیال پردازی کنین این لطف رو در حق خودتون بکنین و خیلی با انتظارات بالا یا مراحل جلوتر خودتون و درگیر نکنین .
خیلی وقت ها وقتی علاقه متقابل نیست، ما همون اوایل میفهمیم . حسش می‌کنیم یا نشونه های رفتاری طرف خیلی واضح بهمون نشون میدن . به خودتون دروغ نگین . اگر علاقه ای که دارین یه طرفه ست، میدونم سخته اما ممکنه برای هر کسی پیش بیاد وقتی همون اول یه طرفه بودن رو جدی میگیرین، ناخودآگاه خودتون رو از وابستگی بیشتر حفاظت میکنین.
اینکه فعالیت ها و وقت گذروند های زیادی با کسی که بهش علاقه داریم داشته باشیم خیلی جذابه اما اینو بدونین که اینکه فعالیت های خودتون رو داشته باشین، خیلی بهتره. وقت گذرونی و فعالیت مشترک میتونه باعث ایجاد و تشدید وابستگی بشه .
پیشنهاد می‌کنم بخونین : آدم های سمی در واقعیت و فیلم های عاشقانه
توقع اینکه احساسات مون رو کنترل کنیم ، ناعادلانه ست اما برای مراقبت از خودمون خیلی وقت ها تلاش کردن بهتر از نکردنه. من با سرکوب کردن احساسات، شدیدا مخالفم و تنها هدف من از این مطلب ، اینه که از تشدید شدن و لبریز شدن علاقه (موقعی که هنوز چیزهای زیادی نامعلوم و گنگ یا ناخوشاینده) بتونیم تا حدی جلوگیری کنیم.
