بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

اصلا همین جمعه پیش بود

روی قله نشستیم و بر پرده تاریک شب

به کهکشان چراغ های شهر خیره شدیم

دستم را گرفتی و چشمانت را بستی

و عاشقانه ترین شعر را چنان صریح ادا کردی

که قرص ماه نیز به آوای تو رَشک بُرد

از حافظ خواندی:

" بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

عیسی دمی خدا بفرستاد و بر گرفت "

خندیدم

خندیدی

گفتی بخوان

خواندم:

" هیچ میدانی چرا چون موج

در گریز از خویشتن پیوسته می کاهم؟

زان که بر این پرده ی تاریک

این خاموشی نزدیک

آنچه میخواهم نمی بینم

وآنچه می بینم نمی خواهم "

خندیدی

خندیدم

با دستان ظریفت صورتم را قاب کردی

و چشم به چشمانم سپردی

چشم از نگاهت دزدیدم

خندیدی

خندیدم

گفتی : این بار با همین الویه سر کن

هفته بعد قورمه سبزی می آورم

گفتم:

ما به تو یکباره مقید شدیم

و خندیدیم

طنز نوشته های یک روانی شناس

قنبری کاتب | بهمن 1396