آنجا که باده نرسید

چشمانت بِبُرد مرا به آنجا که بادۀ ساقیِ میخانه نَبُرد. ای گلبرگِ خوش عطرِ لابه لای برگ های دفتر خاطراتم، نیستم حسود؛ اما غبطه می خورم به حال آن فنجانی که با نشاندن بوسۀ بر لبانت، قهوه ای تلخِ درونش را شیرین تر از عسل می کند...