فیلم بر اساس رمانی که بر مبنای یک ماجرای واقعی نوشتن ساخته شده. معمولن در این جور فیلم ها داستان واقعی بهانه ای می شه برای پرداختن به زمینه های اجتماعی این گونه حوادث و در پاره ای وقت ها تحلیلی روانشناختی از شخصیت های درگیر در ماجرا؛ ولی اتاق پا را از این محدوده بسیار فراتر گذاشته و در پی ارائه تحلیلی فلسفی و هستی شناسانه از ماجراست؛ هر چند به مسائل اجتماعی و تحلیل های روانشناختی نیز اشاراتی داره.
انتخاب و چینش دقیق و هوشمندانه ماجراها، شخصیت ها،اشیاء و وسایل صحنه و استفاده کنایی از آنها از ویژگی های درخشان این فیلمه. تقریبن چهل درصد فیلم در یک فضای بسته و محدود می گذره ولی در همین محدوده دست و پاگیر چنان درگیر ماجرا می شیم که همانند کودک فیلم ما نیز می پنداریم با جهانی کامل و بی کم و کاست مواجهیم و احساس هیچ محدودیتی نمی کنیم.
فیلم هم چنین به بازی بین واقعیت و خیال می پردازه و تبیین درستی از آن ارائه می ده. مادر برای تحمل پذیر کردن این فضای خفقان آور، دنیایی زیبا برای کودکش خلق می کنه و در جدال بین این رویای شیرین و واقعیت، مجبور می شه که پرده از رازی بزرگ برداره و کودک رو با دنیای واقعی آشنا کنه. و عجیب آنکه کودک با دنیای واقعی کنار می آد ولی مادر هنوز در بند ماجراهایی یه که منجر به حضورش در اطاق شده.
فیلم پر از صحنه های درخشانه. مثل صحنه تردید مادر در بیان واقعیت برای فرزندش که با کنار هم گذاشتن کتاب آلیس در.. و کیک نیمه خورده بر واقعیت تاکید می کنه. یا صحنه در گیری کودک با پذیرش واقعیت تازه که با نشان دادن سایه دستش که از تابیدن نور سقف روی دیوار بدست اومده یاد آور عالم مُثُل افلاطونه؛ و یا اولین حضور کودک در اتاق بیمارستان که دیوارهای شیشه ای داره و در تقابل با اتاق قرار میگیره و..
اتاق همچنین در انتخاب عوامل گوناگون هم اثر درخشانی یه. مثل موی بلند کودک، شباهت ظاهری پزشک با مرد مهاجم، لگوی خانه سازی و خراب کردن و دوباره ساختن، تابلوی کنار دریا که اشاره می کنه در این نقطه کسی به دادتون نمی رسه و...
اتاق در واقع کنایه ای‌یه از موقعیت های اجتناب ناپذیر ما در زندگی که باید با اونها کنار بیایم ولی نباید مقهورشون بشیم تا ارتباطمون رو با زندگی واقعی از دست ندیم. اتاق یادآور می شه که زندگی خانه ای بزرگه با فضاهای متفاوت که ما نباید هیچگاه فراموشش کنیم؛ حتا اگر در اثر بروز حادثه ای و یا ارتکاب اشتباهی، محبوس یکی از اتاق ها شدیم.
