واقعیت
ویرژیل اولدمن برگزارکننده حراج عتیقه، مرد وسواسی و مردم گریزی است که همه عمر به جمع آوری اشیاء عتیقه، به ویژه پرتره های مشهور از زنان، مشغول بوده و ارتباط چندانی با زندگی پیرامون خود ندارد. در پاسخ به پیشنهاد زن جوانی، کلیر، ابتدا شیفته وسایل و تابلو های او می شود ولی در ادامه دل به او می بازد و به باور تازه ای از زندگی می رسد.
مجاز
ویرژیل اولدمن، عاقل پیر، شیفته دنیای دیگری است و همه عمر خود را صرف تشخیص اصل از بدل کرده است. ولی در ماجرا هایی سرگشته می شود و مرز بین اصل و بدل را گم می کند و نمی داند که درست و نادرست چیست. او به همدستی بیل، محاسبه گر، گنجینه ای از آثار با ارزش را به عنوان آثار بدلی خریده و معبدی برای خود ساخته است. در مواجهه با کلیر، پاک و منزه، که نسخه بدلی کلیر، زن معلول داخل کافه است، از خود بی خود می شود و با کمک رابرت، بسیار شبیه روبات، دل دخترک را به دست می آورد ولی شگفت زده در می یابد که آنچه که او را فریفته، اثری بدلی است. از خود بی خود می شود، بعد خود را باز می یابد و در انتظار رسیدن به وصال کلیر بدلی می ماند.
بیان
ویرژیل اولدمن از طریق فیگور، لباس، دستکش، دستمال و عادت های عجیب و غریبش به درستی شخصیت پردازی می شود. فضای خانه بزرگ و خالی از موجود زنده اش، معبد پرتره هایش و وحشتش از موبایل این شخصیت پردازی را کامل می کند. او شیفته اصالت و متخصص تشخیص اثر اصیل از اثر تقلبی ست. به کمک بیلی در طول سالیان دراز گنجینه ای از آثار گرانبها را فراهم آورده که در میان آن ها آرامش را تجربه می کند. او که از زنان گریزان است و توجهی به آنان ندارد، حتا نگاه مستقیم هم به آنها نمی کند، درگیر ماجرایی تازه می شود و شیفته کلیر مردم گریز می شود. در مسیر این شیفتگی به تدریج با کمک رابرت از اشیاء به حال خود رها شده در خانه کلیر، روبات مشهوری را می سازد؛ پابه پای تکمیل این ربات ویرژیل هم دچار تحول می شود و به تدریج عادات خود را فراموش، به آدم جدیدی تبدیل و به دریافت های تازه ای از زندگی می رسد. این درک تازه منجر به از دست دادن همه تابلو هایش می شود. دوباره از خود بی خود می شود، در مغاک هولناکی فرو می رود و از زندگی دور می شود. در پایان او به درک صحیح تری از زندگی می رسد و با ظاهر و آدابی متفاوت راه تازه ای را در پیش می گیرد.
پایان
مرد وسواسی و مردم و گریز و متفرعنی که در ابتدای فیلم با او آشنا شده ایم، در پایان تابلوی محبوش را در دست دارد ، خانه ای را در نزدیکی محل مورد علاقه محبوبش اجاره می کند و در همان محل که شباهت عجیبی به ربات مورد علاقه اش دارد به انتظار او می نشیند.
انتخاب های ستودنی
فیلم هیچ چیز اضافی ندارد، درگیر ماجراهای بی خود نمی شود، احساساتی نمی شود و به شدت گزیده گوست. در فیلم های مشابه بعد از سرقت معمولن در سکانس پایانی به چگونگی اجرای نقشه توسط سارقان پرداخته می شود ولی در این فیلم به درستی از این موضوع اجتناب شده. با اینکه روایت چند لایه و تو در توست ولی در پایان،بدون اتلاف زمان و افت فیلم، همه ماجراها به سرانجام می رسند. انتخاب نام ها، استفاده به جا از ماجرا های فرعی، تکمیل روبات- تشخیص اصل از بدل- ارتباط زن و مرد- نقش عشق و خرد، همگی در خدمت خط اصلی داستان و تکمیل کننده وجوه مختلف روایت ند.
هامش
اولین پلان بعد از از هوش رفتن ویرژیل که روی صندلی چرخدار نشسته از نظر اتصال پلان جالبه ولی از نظر روایتی لطمه می زنه هر چند که کمی جلوتر با مهارت از طریق در هم تنیدن پلان ها این ضعف کمتر می شه .
فضای رستوران انتهای فیلم با بقیه فیلم سازگاره، محتمله و در عین حال تازه و جذاب. و از نظر شکلی ارتباطی هم با خانه ویرژیل و ویلای کلیر داره. فضای رستوران پایان فیلم کنایه ای هم می تونه باشه از پیچدگی ظاهری زندگی و سادگی اصول حاکم بر اون.
فیلم از نظر انتخاب فضا هم فوق العاده ست. جغرافیای فیلم مشخص نیست و همین مسئله خیلی به موضوع کمک می کنه.
لحظه های حضور در مکان هم به درستی انتخاب شده، مثلن لحظه مشاجره با رابرت پشت در بسته مغازه اتفاق می افته، یا لحظه آشتی با روبرت او در حال جوشکاری ست.
خانه کلیر در واقع مکانی است که اولد من به دنبال شناخت است. پیچیدگی های موجود در خانه به درستی اشاره به سختی کار او در این فضای جدید داره.معماری لوکیشن انتهای فیلم هم برآیند این دو فضاست و اشاره ای به وضعیت جدید اولد من داره.
