به بالا نگاه نکن یه فیلم خوبه، ولی یک شاهکار نیست. کافیه که یه نگاهی به فیلم دکتر استرنج لاو بندازیم تا متوجه بشیم که به بالا نگاه نکن چه مشکلاتی در ساختار و پرداخت سینمایی داره. فیلم در ماهیت ایده، کمدی نیست و تلاش می‌کنه که یک گروتسک باشه ولی در اجرا از پس این کار برنمیاد. در یک اثر گروتسک ما می‌خندیم و در عین حال دچار وحشت می‌شیم و ایجاد چنین موقعیتی کار پیچیده و خیلی سختی‌یه که فیلم به بالا نگاه کن از پسش برنمیاد.
شخصیت‌های یک اثر گروتسک نابکار، خیانتکار و دورغگو نیستن؛ اونها به کار خطرناکی که می‌کنن اعتقاد دارن و همین موضوع باعث ایجاد توامان خنده و وحشت می‌شه. اگه یه نگاهی به شخصیت‌های فیلم بندازیم متوجه می‌شیم که فقط پیتر ایشرول دارای این خصوصیته و بقیه سنخیتی با این شخصیت ندارن. علاوه بر این فیلم به چندپارگی مفرطی به علت پرداختن به موضوع‌های متفاوت دچار شده که وحدت فیلم رو به شکلی جدی خدشه دار کرده. هم به سیاستمداران و اوضاع جاری کشور آمریکا اشاره داره، هم به پیچیدگی‌های دنیای مجازی می‌پردازه، هم رسانه و اهمیتش رو در نظر می‌گیره و هم گریزی به محیط زیست می‌زنه و پرداختن به همه این موضوع‌ها به فیلم لطمه زده و از میزان اثرش بر مخاطب به میزان زیادی کم کرده.
و کلام آخر اینکه به بالا نگاه نکن برای تبدیل شدن به یک شاهکار به کارگردان بزرگتری احتیاج داره. کارگردانی که بتونه همه ایعاد این ماجرا رو درک کنه و براش شکل درستی پیدا کنه و به خوبی اجراش کنه. برای درک این مسئله فقط کافیه فیلم دکتر استرنج لاو رو هم ببینین.
