بهروز گوشی را توی جیبش می‌گذارد و راه مجمتع خدمات فناوری را به نیما نشان می‌دهد. نیما هم انگار که مسخ شده باشد، پشت سر عادلی‌نسب راه می‌افتد.
تصویر متن نامه محرمانه جلوش چشمش است. نامه از رئیس جمهور بود خطاب به آقای بهزاد عادلی‌نسب، مدیرکل مبارزه با بحران‌های داخلیِ وزارت اطلاعات.
نوشته بود که آشوب‌گری گروهی از دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف، باید تا ۷۲ ساعت پس از دریافت این نامه، با حداقل خشونت ممکن ختم شده و وضعیت این دانشگاه به حالت عادی بازگردد. در غیر این صورت با دستور وزیر کشور، نیروی انتظامی به دانشگاه وارد شده و غائله را ختم خواهد کرد.
متن نامه برای بار سوم توی ذهن نیما بالا و پایین می‌شد که دید کنار بهروز روی یکی از آن صندلی‌های نرمِ انتهای مجتمع خدمات فناوری نشسته.
-ببین نیما جان! سقوط شورش بچه‌ها قطعیه. امروز فردا هم نه، تا آخر هفته کارشون تمومه. میان سه چهار نفر مثل مجیدو می‌گیرن و تمام! پای تو هم به خاطر حضورت توی شورش اولیه، گیره.
- بعید می‌دونم بتونی با ترس و تهدید از من یکی سواری بگیری. اشتباه گرفتی برادرررر!
-اگه میخوای نجات پیدا کنی، باید یه لیست از اسامی همه اونایی که توی شکل‌گیری این شورش نقش داشتن،چه فکری چه عملی، برا من درست کنی.
-که چی؟ که بابات و دوستاش بریزن بکننشون تو گونی؟
پاسخ خشم نیما را ، بهروز با یک لبخند، شبیه لبخندهای عصبی بازجوها می‌دهد:
-فراموش نکن که پای تو و مجید، بیشتر از همه گیره. مجید که فرصت‌های همکاری رو سوزونده ولی تو اگه همکاری کنی، هیچ مشکلی برات پیش نمیاد. برای بعدِ خوابوندنِ شورش هم هواتو داریم.
-هوامو دارید؟
-از بابا قول گرفتم اگه همکاری کنی، برای مسئولیت شورای صنفی دانشگاه و بعدش هم مدیرکل امور اجتماعی دانشگاه بذارنت تو آب نمک!
صورت نیما سرخ شده و حسابی توی فکر است. بهروز اما عجله دارد:
-چی شد نیما جان؟ هستی با ما؟
