هوله نرو! اگر نمی‌خوای یاد بگیری؛ محکم بگو حالا نمی‌خوام.

بعضی از زبان‌آموزان روش عجیبی را برای یاد نگرفتن زبان انتخاب می‌کنند. وقتی با من صحبت می‌کنند به عمد صحبت را به جایی می‌برند که به سختی‌های زبان مشخص شوند. بعد با زرنگی این را پیش می‌کشند که «دیدی من می‌خواستم یاد بگیرم؛ اما نمی‌شه. چاره‌ای هم نیست!»

از من به عنوان مربی مشورت می‌گیرند اما لابلای حرف‌های من در پی تائید افکار خودشان هستند. بنظرم این آدم‌ها در پی یادگیری زبان نیستند؛ فقط می‌خواهند دلیل موجهی را برای یاد نگرفتن داشته باشند. شب هنگام در خلوت خود با خیال راحت بگویند «خواستم اما نشد. همه تلاشم را کردم و شرایط‌ش جور نبود. نتوانستم.»

ریشه مساله!

ریشه این افکار از آموزش و پرورش می‌آید. جایی که اعتماد بنفس را خراب می‌کنند. معلم‌ها و این سیستم با روش‌های اشتباه به دانش‌آموز انتظارات نادرست می‌دهند. به جای این که آن‌ها را برای تحمل سختی آماده کنند، بگویند یاد گرفتن زبان صبوری می‌خواهد، هدف می‌خواهد، چشم‌انداز می‌خواهد؛ آموزش و پروش انگیزه‌های زبان یاد گرفتن را خراب می‌کند. بخاطر همین افکار است که خیلی‌ها نمی‌دانند ایران بهترین جا برای یادگیری زبان است.

چطور از این وضعیت خلاص شویم؟

اولین قدم دور ریختن بهانه‌هاست. (با احترام به فامیل دور). با خودتان روراست باشید. بهانه‌تراشی و عذرآوردن عزت نفس را کم می‌کند. اگر شرایط‌ش جور نیست یا به هر دلیل دیگر، بهتر است با شجاعت گفته شود «حالا نمی‌خواهم یاد بگیرم.» همین جمله ساده خیال‌مان را راحت می‌کند و زمینه لازم برای یادگیری قوی را در آینده فراهم می‌کند.

قدم بعدی

در مورد هزینه‌ای که برای یادگیری زبان جدید قرار است بپردازید، هزینه‌های زمانی، روانی، مالی و هر چیز دیگری درست تحقیق کنید. در مقابل ایده‌ها و نظران جدید انعطاف‌پذیر باشید.

وقتی بگویید: «من آدم توانمندی هستم؛ حالا اولویتم چیز دیگری است. هر موقع بخواهم یاد می‌گیرم.» این گفتگوهای درونی (self talk) آمادگی‌تان را برای ورود به این دنیای ناشناخته جدید بالا می‌برد.