ماجرای موموس و...!

لااِلهَ اِلاَّ اللهُ الواحِدُ القَهّارُ

نمی دونم چرا مردم یونان و مصر باستان این همه خدا داشتن؟شاید:

• تقسیم کار می کردند که خدای نخواسته یه وقت خدایی خسته نشه.می گفتن اگه همه کارها رو به یه خدا بسپریم بهش فشار میاد!
• هر مخلوقی رو متعلق به خدایی می دونستند و اعتقاد داشتند که هر خدایی باید حواسش به مخلوق خودش باشه!
• خدا رو ریز و مشکلاشون رو خیلی بزرگ می دیدند.گمون می کردن که حل این همه مشکل از عهده یه دونه خدا بر نمیاد.
• ...!

بگذریم.بریم سراغ موموس و ولکان:

در ميان مردم يونان باستان خدای عيب جويی بود به نام«موموس»(چه اسم قشنگی!).اين خدا کارش این بود که شب و روز بره سراغ یه خدای دیگه ای به نام«ولكان»(احتمال می دم«ول کُن»صحیح تر باشه!)که خدای ساخت آدم با گل بوده و سرزنشش کنه که:«آخه خدای حسابی چرا وقتی آدم رو از گل سرشتی،یه پنجره توی سينه اش جا ندادی که بشه بفهمی داخلش چه خبره!!!!!»(برگرفته از صفحه 96 کتاب«زندگی و عقاید آقای تریسترام شندی»نوشته لارنس استرن ترجمه ابراهیم یونسی)

بریم خدا رو شکر کنیم که خدامون خدای ستارالعیوبیه و مثل بعضی از ما آدما،آبرو بر نیست.

خدایی که می بینه ولی دم نمی زنه،جای شُکر داره و بنده ای که نمی بینه و فریاد می زنه،جای شِکَر!

فکر می کنید برای خدا کاری داشت که:

• یه آمپر بذاره روی پیشونیمون و درجه کردار خوب و بدمون رو به همدیگه نشون بده!
• ما رو یه جوری خلق کنه که همین که ناخالصی مون از یه حدّی گذشت،تبخیر شیم!
• ما رو یه جوری بیافرینه که وقتی دروغ می گیم،از چشمامون خون و از گوشامون آب چکّه کنه!
• ...!

ای کاش حداقل همین قدر که نگران مصرف آب هستیم،نگران مصرف آبروی همدیگه هم بودیم.

لااِلهَ اِلاَّ اللهُ الکَریمُ السَتّار

سه نوشته ای که هفته گذشته منتشر کردم:

حال خوب نبود؟!

از جزیزه تنهایی خبر دارید؟!

حسن ختام:سکانس برتر فیلم سلطان کمدی: