می‌نویسم و در ظاهر:
فقط کلمات را، با کمی دقت، کنار هم میچینم!
امّا: نه! نه، همهاش این نمیتواند باشد و نیست هم!
هر کلمه، گویی یک پَر و آنچه می‌نویسم، گویی دو بال میشود
و من، همچون پرندگانِ همیشه در اشتیاق پرواز، به پرواز در میآیم...
در کدامین آسمان؟ در آن آسمان که اندیشهها را، هر چند پُرخطر، مجال پرواز است...
صیّادانی که چنین پروازی را هرگز خوش نداشته و ندارند، تیرهای زیادی به سویم پرتاب کرده‌اند و ...
امّا آنها که باید، میدانند: در آسمان اندیشه، بالهای زخمی، از بالهای سالم، شوق پرواز بیشتری دارند!
و فقط او میداند: یک نویسندهی آزاده، در قید زمین نیست. قبل و بعد از نوشتن، تنها به آسمان و او نظر دارد.
آخرین یادداشتها:
یادداشت پیشنهادی صد درصد تضمینی با موضوع زن، زندگی، آگاهی:
حُسن ختام: آهنگ «پرنده» با صدای «مانی رهنما»
