چرا باید تمام کتابهای درسی ای که خواندیم را آتش بزنیم؟!

پدرم تنها پنج کلاس سواد دارد.با همین پنج کلاس سواد آنچنان در مرغداری وارد شده بود که مرغدارهای تحصیل کرده می آمدند و از او در چگونگی پرورش مرغ گوشتی و نوشتن فرمول ساخت دان مرغ،مشورت می گرفتند. با همین پنج کلاس اینقدر در ساختمان سازی تبحّر پیدا کرده بود که برای معماری خانه و حتی کشیدن نقشه می آمدند با او مشورت می کردند.با همین پنج کلاس مقداری در باغداری مهارت کسب کرده است که باغدارهای دیگر از او می پرسند چطوری درختان میوه ات اینقدر سر حال هستند؟!

در هر کدام از این سه شغل موفق بوده است.بارها از خودم پرسیده ام چرا؟جوابهایی که تا الان نصیبم شده است:

• هیچ وقت به طور همزمان،هر سه شغل را انجام نداده است.موقعی که مرغدار خوبی بود،فقط مرغداری می کرد.موقعی که ساختمان ساز خوبی بود،فقط ساختمان سازی می کرد و الان که باغدار خوبی است، فقط باغداری می کند.
• در هنگام کار با هیچ کسی شوخی ندارد.از زن و بچه گرفته تا کارگری که کنار دستش مشغول کار است.
• در هیچ شغلی به حداقل راضی نیست.به آن چیزی هم که است رضایت نمی دهد.بی نهایت کمال گرا است.همیشه سعی می کند با پرسش های مکرّر،جستجو و تحقیق زیاد در شغل خود بهترین باشد.
• در کار بسیار خلّاق است.موقعی که مرغداری می کرد.به جای دادن داروهای شیمیایی برای درمان بیماری مرغها،از داروهای گیاهی و صیفی جات استفاده می کرد.کاری که کمتر مرغداری مرتکب می شد.مثلاً موقعی که دچار عفونت می شدند،آنها با گوجه درمان می کرد و موقعی که دچار سرماخوردگی می شدند با شلغم.با اینکه چندین سال است مرغداری نمی کند هنوز مردم محلّه مان که جز مشتریهای پر و پا قرص مرغهای پدرم بودند،از طعم خوب مرغهایی که پدرم پرورش می داد،یاد می کنند.
• شکست ناپذیر بودن.یادم می آید زمانی پیش می آمد که بیماریهای لاعلاجی مانند نیوکاسل گریبانگیر مرغ ها می شد که تلفات سنگینی از آنها می گرفت یا بازار مرغ که همیشه نا متعادل بود چنان دچار افت و خیز می شد که ضررهای کلان مالی را نصیب پدرم می کرد ولی با این حال دوباره با اراده تر و مصمّم تر از گذشته و امیدوارتر به آینده و خستگی ناپذیر به کارش ادامه می داد.

حالا بگو چرا باید تمام کتابهای درسی ای که تا الان خواندیم را آتش بزنیم؟!

شنیدم کلمه"سواد"هم ریشه با کلمه"اسود"است.اَسوَد به معنی سیاه است.آیا قرار است با این سواد به درد نخوری که کسب می کنیم فقط دو تا برگه کاغذ را سیاه کنیم؟آیا قرار است با این سواد روزگار مردم را سیاه کنیم؟!مگر مسئولیت اداره کشور ما الان به دست تحصیل کرده ها نیست،پس چرا دائماً در حال درجا زدن و یا پسرفت هستیم؟

چرا این همه آدم تحصیل کرده به اندازه یک کشاورز یا تولید کننده بی سواد و یا کم سواد به درد این مملکت نمی خورند؟چرا این همه آدم تحصیل کرده به اندازه یک آدمی که کار را تنها با تمرین و تجربه کسب کرده است،گره گشا نیستند؟چرا کسی که مهندس نرم افزار از یک دانشگاه مثلاً خوب است چیزی از برنامه نویسی نمی داند ولی کسی که تنها علاقه مند به برنامه نویسی بوده و خودش با تمرین و به صورت خودکار برنامه نویسی را آموخته،تنها با یک مدرک دیپلم آن هم در رشته ای غیرمرتبط،به طور همزمان برای چند شرکت برنامه نویسی می کند؟

آیا وقت آن نرسیده است که همچون آتش نشان های فیلم فارنهایت 451 فرانسوا تروفو ،یک شعله افکن دست بگیریم و تمام کتابهای درسی ای که تا الان به چاپ رسیده است را آتش بزنیم؟! آیا وقت آن نرسیده است که سیستم آموزشی فعلی مان که کتاب محور و تئوری محور است را از پایه منهدم کنیم و یک سیستم آموزشی تجربه گرا،عملگرا و به درد بخور را جایگزین آن کنیم؟!

دو مطلبی که از اول این هفته تا قبل از این پُست،منتشر کردم(به ترتیب):

از تازه های چالش"حال خوبتو با من تقسیم کن"که به ترتیب در سه روز اخیر منتشر شدند(توصیه می کنم اگر نخواندید،بروید و بخوانید.مطمئنم برای لحظاتی حال شما خوب خواهد شد):