همین اول بگویم که با نوشتن این مطلب قصد ندارم جای ظالم و مظلوم را عوض کنم.با نوشتن این مطلب نمی خواهم بگویم که باید بی خیال جنایتهای آل سعود در یمن و خیلی جاهای دیگر شد.به اینکه عربستان چه سیاستهای غلطی را در منطقه دنبال می کند هم هیچ کاری ندارم.جان کلام:این مطلب سیاسی نیست.
بیایید به عربستان کنونی خارج از بحث سیاست و بدون هیچگونه تعصّب اعتقادی و نژادی نگاه کنیم.آنگاه می توانیم کارهایی که همین عربستان برای آینده کشورش(مخصوصاً در زمینه محیط زیست)دارد انجام می دهد را بهتر ببینیم.
یکی از این کارها تلاش های کشور عربستان برای بیابان زدایی است.به طوری که هیچ بعید نیست که تا چند سال دیگر هیچ کس عربستان را به عنوان یک کشور بیابانی نشناسد و دیگر هیچ اثری از صحرا و بادیه در عربستان نماند.
کشور عربستان با همکاری استودیو معماری اسپانیایی "فوروارد تینکینگ آرکیتکچر" روشی را برای تبدیل شبه جزیره عربستان با شرایط محیطی نامساعد این کشور به یک هاب کشاورزی جهانی از طریق ایجاد ارتباط بین بیابان، انرژی تجدیدپذیر و شیوه کشاورزی هیدروپونیک - فن کاشت گیاهان بدون خاک - را مد نظر قرار داده است.
پروژه اُآکسیس بیش از 1,447,795 مایل مربع از زمین های شنی را با یک سیستم هیدرپونیک مدولار عظیم که انرژی خورشیدی تولید خواهد کرد و از یک سیستم حمل و نقل زیرزمینی برای انتقال محصولات به شهرهای مجاور استفاده می کند، پوشش خواهد داد.
پروژه اُآکسیس شامل سازه های مدولار پیش ساخته از فولاد بازیافت شده می شود. چندین راهبرد کنش پذیر، محیط ساختمان را کنترل خواهند کرد در شرایطی که پنل های فوتوولتائیک کارگذاشته شده روی سقف انرژی کافی برای تاسیسات، روشنایی مصنوعی ال‌ای‌دی و سیستم تسمه نقاله زیرزمینی را فراهم می کنند. انرژی اضافی نیز در شبکه سراسری برق شهر به کار گرفته خواهد شد.
و در فیلم زیر نیز خلّاقیت در کاشت درخت را به عنوان یکی دیگر از روش های نوین بیابان زدایی در کشور عربستان ببینید:
برای اثبات کارهای خوبی که کشور عربستان در زمینه بیابان زدایی انجام داده است به تصاویر ماهواره های سنجش از راه دور ناسا از روند بیابان زدایی عربستان(در طول 25 سال: از سال 1987 تا سال 2012)نگاه کنید:
از روند نابودی جنگل ها در ایران که خودتان خبر دارید و نیازی به سخن فرسایی در اینجا نیست.هر چه گشتم تصویری مشابه تصویر بالا را برای از بین بردن جنگلهایمان پیدا کنم،متاسفانه موفق نشدم.
امّا مسئولین خوش فکر و فعّال کشورمان،با توجه به کم آبی،در عرصه محیط زیست چه می کنند؟
آب برای درختان میوه یک سمّ است و ریختن آب زیاد پای درختان مثمر سبب خشک شدن آن‌ها می‌شود. درختانی از جمله پسته، زردآلو، انجیر، زیتون، انگور، نخل و مرکبات برای رشد و تولید محصول به آب مصرفی بسیار کمی احتیاج دارند.ولی ما هنوز به دنبال کاشتن درختان غیر مثمری مثل کنوکارپوس(!) هستیم.
بیش از یک دهه است که پوشش گیاهی خوزستان به پوشش گیاهی غیرمثمر کنوکارپوس تبدیل شده که این گونه گیاهی از مخربترین و مضرترین پوشش گیاهی در دنیا است و با توجه به کمبودهای منابع آبی تاثیرات منفی بر حجم آب دارد. گازهای منتشر شده از این درخت سبب جلوگیری از تشکیل ابرهای باران‌زا می‌شوند و شیره درختان کنوکارپوس سبب بد طعم شدن مزه عسل کُنار که از محصولات تولیدی خوزستان است، می‌شود.
کنوکارپوس یک گیاه سمّی است و سبب افزایش حشرات موذی می‌شود و برخلاف درختان مثمر که سایه‌ای مطبوع و خنک دارند سایه درختان غیر مثمر خوزستان که بیشتر از گونه‌های کنوکارپوس،اکالیپتوس و کهور آمریکایی است،سایه‌ای گرم و دم هستند.بیش از 90 درصد از پوشش گیاهی خوزستان از نوع کهور آمریکائی است و این پوشش گیاهی درحالی در خوزستان کشت می‌شود که اتحادیه اروپا این گونه گیاهی را خطرناک‌ترین موجود زنده دنیا نامگذاری کرده و در لیست سیاه مهاجم دنیا قرار گرفته است.
کنوکارپوس به صورت مستمر از خود غبار تولید می‌کند و ورود گرده‌ها آن‌ها به ریه سبب ایجاد حساسیت، بیماری‌های تنگی و عروقی و حتی سرطان ریه می‌شود.
این ابتکارهای محیرّالعقول(!) در حالی است که خوزستان به دلیل جلگه‌ای بودن یکی از حاصلخیز‌ترین خاک‌های کشور را دارد و قابلیت کشت مرکبات،خرما، انگور،سدر،انار،زیتون و انجیر را دارد.
یک محقق آمریکائی تحقیقی را با عنوان "چمن غذا نیست" انجام داد و در این تحقیق نشان داد که در آمریکا برای یک هفته آبیاری 23 میلیون هکتار چمن 270 میلیارد گالن آب نیاز است در حالی که این میزان آب برای 80 میلیون هکتار سبزیجات و محصولات ارگانیک در طول تابستان کافی است.حال گیاهی که به عنوان فضای سبز در کشور ایران استفاده می‌شود چمن است و این گیاه روزی یک بار باید آبیاری شود در صورتی که گیاهان و سبزیجات خوراکی هر 7 یا 15 روز بنابر ویژگی که دارند به آب نیاز پیدا می‌کنند بنابراین از نظر اقتصادی کشت گیاهان و سبزیجات خوراکی به جای گیاهی مثل چمن که هیچ بهره مفیدی ندارد؛ بسیار مناسب و با صرفه‌‌تر است.تولید گازهای سمی از دیگر معایب چمن است به طوری که اگر آب مورد نیاز در زمان مقرر تامین نشود خراب می‌شوند و با تولید گازهای سمی سبب آلودگی هوا و تخریب خاک می‌شود.
به تازگی شنیدم که کشت چمن در استان تهران ممنوع شده است.واقعاً خسته نباشند!
چاههای عمیق ایران تا اواخر دهه 1340 حدود 30 حلقه بودند و در سال 1360 افزایش چشمگیری داشته و در سال 1375 به 440 حلقه رسیدند که باعث بهره برداری بیش از حد از منابع زیرزمینی و متروکه شدن بسیاری از روستاها شد.
و بد نیست بدانیم که بنابر پیش‌بینی‌ها در سال 2025 به میزان 8 میلیارد نفر از جمعیت در مناطقی با کمبود مطلق آب زندگی خواهند کرد و در این سال دو سوم از جمعیت جهان در کشورهای دارای تنش آبی خواهند بود.
واژه"تحریم"شده است آرام جان خیلی از مدیران و مسئولین کشور ما.کار به جایی رسیده است که تمام بی تدبیری ها و گشادبازی هایمان را هم به گردن تحریم می اندازیم.تحریم برای ما حکم ترافیک تهرانی ها را پیدا کرده است که هر جا دیر می رسند می اندازند گردن ترافیک.در حالیکه ترافیک چیز جدیدی نیست.می توان ترافیک را پیش بینی کرد و کمی زودتر راه افتاد و به موقع هم رسید!
مطلب قبلیم:
جدیدترین های چالش"حال خوبتو با من تقسیم کن":
