در نوشته‌های قبلی ملاحظه کردید که سبک‌های تصمیم‌گیری در چه موقعیت‌هایی به کار می‌روند و با سبک مقتدرانه نیز آشنا شدید. دومین سبکی که قصد داریم در این مقاله به آن اشاره کنیم، تصمیم‌گیری مشارکتی است. این سبکی است که افرادی که قرار است تحت تأثیر نتیجه آن قرار بگیرند، به تصمیم‌گیری ورود پیدا می‌کنند. به یاد داشته باشید، تصمیمات مشارکتی زمانی گرفته می‌شوند که تصمیم بزرگی در پیش داریم و با ریسک‌های قابل توجهی رو به رو هستیم. گرفتن اطلاعات بیشتر از افراد بیشتر قرار است از ریسک پیامد تصمیم ما بکاهد. همچنین با دادن فرصت اظهار نظر به سایرین، ریسک مسئولیت تصمیم هم تسهیم می‌شود. با این حال، مشابه تصمیم‌گیری مقتدرانه، تصمیم نهایی با شماست. حین تصمیم‌گیری، افراد مشارکت کننده با هم تعامل می‌کنند و می‌توانند دیدگاه‌های یکدیگر را بشنوند و این کمک می‌کند شما بهتر تصمیم بگیرید.
به این مثال توجه کنید. در شرکتی به دنبال افزایش قیمت‌های برخی از خدماتی بودیم که ارائه می‌دادیم. این تصمیم بزرگی بود و تأثیر زیادی در وضعیت مالی شرکت می‌توانست داشته باشد. در این موقعیت نمی‌شد عجله کرد و بدون ورودی گرفتن از نظرات سایرینی که با آن‌ها کار می‌کردیم، تصمیمی مقتدرانه بگیریم. باید می‌نشستیم و گفتگو می‌کردیم و مزایا و معایب این تصمیم را سبک سنگین می‌کردیم. در آنجا مسائلی مطرح شد که من فکر آن را نکرده بودم و به ریسک‌هایی توجه کردیم که باید در آن مسیر کنترل می‌کردیم. در نهایت به عنوان رهبر آن تیم، من باید تصمیم را می‌گرفتم امّا ورودی‌های تصمیم را از افرادی گرفتم که در آن جلسه حضور داشتند. بنابراین توانستیم در نهایت اجرای بهتری داشته باشیم.
همین که به تصمیم‌گیری در یک محیط مشارکتی می‌اندیشید، در نظر داشته باشید که از این سبک باید در موقعیت‌هایی استفاده کنید که تأثیرات و ریسک‌های بالایی دارند و در عین حال شما زمان کافی برای تصمیم‌گیری دارید. چون نیاز به گردآوری اطلاعات، جلسات و بحث و بررسی بیشتری وجود دارد و این‌ها زمان‌بر هستند. در پایان این شما یا تیم محدود و کوچکی است که تصمیم نهایی را خواهد گرفت.
