آن که «آه» می‌کشد!

درون دل هر آدمی، یک آتشفشان نیمه‎‌فعّال پنهان است. آتشفشانی که تا دل نسوزد، فعّال نمی‌‎شود. امّا آن‌گاه که فعّال ‎شود، گداخته‌‎هایش جانِ صاحبدل را خواهند سوزاند. حرارت جانِ سوخته، همان «آه»‎های جانسوزی است که به چشم نمی‌‎آیند و معمولاً به گوش کسی جز گوش خودِ صاحبدل نیز نمی‌‎رسند. جمعیت، تنها صاحبدل را می‌‎بینند و به «آه»های او توجهی ندارند. در حالی‎‌که تمام حرف‌‎های صاحبدل، دامنه‎‌ی کوه آتشفشان نیمه‎‌فعّال دلش هستند و آن «آه»ها، گدازه‎‌های آتشفشان فعال شده‎‌ی دلش. کمتر مردمانی می‌‎‎دانند آن‎که «آه» می‌‎کشد، دلش سوخته و آتشفشان دلش برافروخته.

کسی را می‌بینیم که دارد "آه" می‌کِشد. بی‌خبر از این‌که آن "آه" دارد او را می‌کُشد!

پ.ن: منبع تصویر: سایت Aura

یادداشت مرتبط:

یادداشت پیشین:

حُسن ختام:

امام على عليه‌‎السلام: اَلنّاسُ نيامٌ فَاِذا ماتُوا انْتَبَهوا؛. مردم در خوابند، چون بميرند بيدار می‌شوند.

به نقل از کتاب «کتاب داغ ننگ» نوشته «تانیل هاثورن»: ما در لحظات بیداری رویا می‎‌بینیم و در خواب، راه می‌‎رویم.

عنوان یادداشت کاملاً احتمالی بعدی:

آن‎ که «جیغ» می‌‎کشد!