همین اول مطلب خدمت شما عرض کنم که خیلی از تنبل ها،خدمات شایانی به دنیا کرده و می کنند و همگی می دانیم که این تنبل ها لیاقتشان کمتر از بهشت برین نیست.این جهنّمی که روش ساخت آسان آن،برای اولین بار در جهان منتشر می شود،مخصوص آن دسته از تنبل هایی است که خروجی شان چیزی جز خور و خواب و خشم و شهوت،نبوده و نیست.و سعدی چه زیبا سرود:
خور و خواب و خشم و شهوت شغب است و جهل و ظلمت؛حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت
برویم سر اصل مطلب:
موادّ لازم:
آدم گردن کلفت و قوی:دو عدد
آدم تنبل بی خاصیت:یک عدد
کرم کاپسیدین(عصاره فلفل قرمز):دو عدد
تردمیل(ترجیحاً برند مرغوب):یک عدد
طناب ضخیم:دو متر
اتاق عایق صدا:یک عدد
طرز ساخت:
مدت زمان لازم:آنقدر که آدم تنبل بی خاصیت هم زنده بماند و هم تعهد شفاهی و کتبی بدهد که تا روزی که زنده است،دست از تنبلی بردارد!
شما که غریبه نیستید بعد از این همه مدت که از عمر من و آپارات می گذره،دو شب پیش بعد از خوندن پست «چطور ویدیوی ما در آپارات بهتر دیده شود؟»رفتم یه کانال توش ساختم و فیلیمی که ویرگول برای آمار بازدید سال 97 Dast Andaz تهیه کرده بود رو آپلود کردم.وقتی بررسی کردم دیدم قبل از من یک نفر دیگه از اعضای ویرگول این کار رو کرده،پیشنهاد می کنم شما هم این کار رو بکنید.بذارید رد پای ویرگول توی آپارات هم باز بشه و این جوری آدمای بیشتری بیان اینجا:
مطلب قبلیم:
مطلب بعدیم به شرط حیات در مورد یک سری از خون آشام های خاص است.
چند ماه پیش یک مطلب در مورد تنبل ها نوشته بودم که با این یکی خیلی فرق داشت:
تشکر و سپاس فراوان از ویرگول که عنوان«حال خوبتو با من تقسیم کن»رو بالای سایت قرار داد.امیدوارم از این به بعد،اعضای بیشتری حال خوبشون رو تقسیم کنند و خواننده های بیشتری حال خوب رو تجربه کنند:
آخرین مطالبی که با هشتگ«حال خوبتو با من تقسیم کن»منتشر شدند:
حُسن ختام:این حُسن ختام یه کم طولانیه ولی اگر قبلاً نخوندیدش،بخونید.قول می دم پشیمون نشید:
«در ستایش تنبلی»از کتاب«راه رفتن روی ریل»نوشته فریدون تنکابنی:
بشر موجودی است تنبل که آنچه نکرده،از روی تنبلی نکرده،و آنچه کرده هم به خاطر تنبلی کرده است. بشر تصمیم نگرفت روی دو پا راه برود، بلکه تصمیم گرفت دیگر روی چهار دست ه پا راه نرود. از این که هر چهار دست و پایش با زمین سخت و ناهموار و خطرناک تماس داشته باشد،از این که مجبور باشد تا حد درد،گردن دراز کند و کله را بالا بگیرد،خسته شد و در یک لحظه تصمیم گرفت دیگر دست هایش را بر زمین نگذارد تا راحت تر باشد و بتواند هنگام راه رفتن دست ها را تکان بدهد و سر را راست بگیرد و به جانوران دیگر فخر بفروشد.
بشر تصمیم نگرفت که حیوانات را رام کند، تصمیم گرفت دیگر پیاده راه نرود. این جور راحت تر بود، به تنبلی نزدیک تر بود. بشر تصمیم نگرفت قایق و کشتی اختراع کند، تصمیم گرفت که دیگر شنا نکند. تنبلی اش می آمد شنا کند. و بعد که دید پارو زدن هم با مزاج تنبلش سازگار نیست، قایق بادبانی را اختراع کرد. بعد، همین طور که توی قایق بادبانی، زیر آفتاب دلچسب دریا، لم داده بود و با امواج بالا پایین می رفت، با خودش فکر کرد کاش می توانست کلکی بزند که همین مختصر کار بالا پایین کشیدن بادبان ها و میزان کردن آن ها را هم نداشته باشد. و درست در همان لحظه قایق موتوری را اختراع کرد. حتی وقتی هم که کشتی های خیلی تندرو و راحت داشت، باز تنبلی اش می آمد که گاه و بیگاه به این بندر و آن بندر برود و کلی معطل شود و سوخت بگیرد. این کار سختش بود. پس برای این که راحت تر باشد، کشتی اتمی درست کرد.
بشر تصمیم نگرفت اتومبیل و راه آهن اختراع کند. خیلی ساده خسته شد از این که روی زین بنشیند و اسافل اعضایش را به زحمت بیندازد، یا روی صندلی درشکه و کالسکه، پشت سر اسب، بنشیند و ناظر بالا رفتن آنتن و پخش برنامه های رادیویی و تلویزیونی آن جانور زبان بسته باشد.
زرنگی بشر سبب اختراع هواپیما نشد، این تنبلی و تن پروری بشر بود که سبب این کار شد. چون از این که ساعت ها روی صندلی اتومبیل بنشیند و جاده های پر دست انداز و شلوغ را طی کند، بنزین بزند، روغن را میزان کند، پنچری بگیرد، خسته شده بود. تنبلی اش می آمد لاستیک و لنت و کمک فنر عوض کند.
بشر هلیکوپتر را اختراع کرد چون از دنگ و فنگ هواپیما خسته شده بود. زورش می آمد باند را طی کند و به پرواز درآید. تنبلی اش می آمد وقتی که روی هواست، فرودگاهی جست و جو کند و هی روی هوا چرخ بزند تا اجازه ی فرود بگیرد. هلیکوپتر با مزاج او، با تنبلی او، سازگارتر بود. هر جا می خواست، می نشست و هر وقت عشقش می کشید، برمی خاست.
بشر در هواپیما های غول پیکر، روی مبل راحت لم می دهد، برایش خوردنی و نوشیدنی می آورند، کتاب و مجله و روزنامه در اختیارش می گذارند، برایش موسیقی پخش می کنند، فیلم نمایش می دهند، و از همه بالاتر، فاصله ی چند ساله را چند ساعته می پیماید، اما باز تنبلی اش می آید همین چند ساعت را هم تحمل کند. حوصله اش را ندارد. پس هواپیما های تندتر از صوت را اختراع می کند. راستی که بشر تنبل ترین و بی حوصله ترین موجود این دنیاست.
هر اختراع دیگری را هم که در نظر بگیرید، از ریزترینش تا درشت ترین، نشان از تنبلی و تن آسایی بشر دارد: ماشین رخت شویی، ماشین ظرف شویی، پیراهن هان بشور و بپوش، بشقاب هایی که توش غذا می خوری و بعد دورش می اندازی، ( بشر حتی تنبلی اش می آید از ماشین ظرف شویی استفاده کند! ) لیوان کاغذی، دستمال کاغذی، آسانسور. بله، بهترین نمونه اش آسانسور است. بشر آسانسور را اختراع کرد، چون تنبلی اش می آمد از پله بالا برود. ولی تنبلی هم دیگر حدی دارد. بالا رفتن از پله، خوب، چیزی. این موجود چنان تنبل و تن پرور است که برای پایین آمدن از پله هم از آسانسور استفاده می کند.
خیال می کنید بزرگ ترین لذت و دلخوشی بشر چیست؟ خوردن؟ بله، درست است. اما بشر تنبل تر از آن است که حتی برای رسیدن به این لذت هم مختصر کوششی بکند. چون تنبلی اش می آمد خودش برای خودش غذا بپزد، رستوران را اختراع کرد. و باز چون تنبل تر از آن بود که از ظرف های گوناگون در بشقابش غذا بریزد و از کارد و چنگال و قاشق و نمکدان و فلفل دان و دستمال سفره استفاده کند، ساندویچ را اختراع کرد. ساندویچ را دست کم نگیرید. ساندویچ بزرگ ترین اختراع تاریخ بشری است.
بشر زورش می آمد بلند شود و مقداری راه برود و به دوستانش سر بزند یا کارهایی که دارد، سر و صورت بدهد. پس نامه نگاری و پست را اختراع کرد. اما باز هم سختش بود نامه بنویسد، تنبلی اش می آمد بلند شود و به پستخانه برود و تمبر بخرد و تمبر را تف بزند و روی پاکت بچسباند ( و برای همین هم نامه های تمبر سرخود را اختراع کرد.) و پاکت را در صندوق بیندازد، پس تلفن را اختراع کرد. تلفن که داشته باشی، نه می خواهد چیزی بنویسی، نه می خواهد از جایت تکان بخوری. بعد که این اختراع خیلی به مزاج تنبلش سازگار آمد و زیر دندان تنبلی اش مزه کرد، استفاده های دیگری از آن کرد: خرید تلفنی، فروش تلفنی، تدریس تلفنی و هزار چیز تلفنی دیگر. حتی عشق و ازدواج تلفنی. این تنبل ترین موجود جهان، حتی برای عشق بازی هم که آن را ( پس از خوردن یا پیش از آن؟) بزرگ ترین لذت خود می داند، حاضر نیست از تنبلی و تن آسایی دست بکشد. به جای این که به خود زحمت بدهد و به دیدار معشوق برود یا دست کم نامه ی عاشقانه بنویسد، با یک تلفن خیال خود را راحت می کند.
راستش را بخواهید، من معتقدم برخی از افراد بشر از شدت تنبلی به طبیعت هم کلک می زنند. به جای این که برای به وجود آوردن هر بچه، یک بار کوشش کنند، زحمت بکشند و عرق بریزند، فقط یک بار کوشش می کنند، و بعد دو یا سه یا حتی پنج بچه، یکجا به وجود می آورند. اگر این کار تنبلی نیست، پس چیست؟
هر جا را که نگاه کنید، نشانه های تنبلی و تن پروری بشر را می بینید. مثلا روی میز تحریرتان را نگاه کنید. بشر خسته شد از بس قلم توی دوات زد. پس خودنویس را اختراع کرد. بعد حتی تنبلی اش آمد که این کار کوچک گه گاهی را هم انجام دهد، یعنی خودنویس را جوهر کند. پس خودکار را اختراع کرد. بعد زورش آمد حتی با خودکار بنویسد و دست خود را خسته کند، پس ماشین تحریر را اختراع کرد. اما باز هم از این که بر دگمه های ماشین فشار بیاورد، دلخور بود، چون انگشتان نازنینش آزرده می شد، پس ماشین تحریر الکتریکی و الکترونیکی را اختراع کرد که دیگر به فشار و نیرو نیازی نباشد و یک تماس تنبل وار سرانگشت، کافی باشد. بشر تنبلی اش می آمد مطلبی را دوباره و سه باره و چند باره بنویسد یا حتی ماشین کند، پس کاغذ کپی را اختراع کرد.
بشر تنبلی اش می آمد این ور و آن ور برود و از خبرها سر درآورد. پس روزنامه را اختراع کرد. روزنامه تنبلانه ترین اختراع بشر است. روی مبل، راحت برای خودت لم می دهی، چند ورق کاغذ را دستت می گیری و از حوادث و وقایع سرتاسر دنیا باخبر می شوی. سنگینی و یکنواختی کتاب را هم ندارد. ولی این موجود تنبل، تنبلی اش آمد که حتی همان چند ورق کاغذ را هم دست بگیرد و بخواند. پس رادیو را اختراع کرد. رادیو حتی از روزنامه هم تنبلانه تر است. چون شنیدن به کوشش کمتری نیاز دارد تا خواندن. بعد حوصله اش سر رفت از این که مدام بنشیند و به جعبه ی چهارگوش بی قواره ای که از تویش صدا درمی آمد، زل بزند. از طرف دیگر، تنبلی اش می آمد که بلند شود و لباس بپوشد و از خانه بیرون برود و سوار شود و پیاده شود و توی صف بایستد و بلیط بخرد و به سینما برود و فیلم تماشا کند. و باز تنبلی اش می آمد که دو تا اختراع بکند. پس هر دو را سرهم کرد و تلویزیون را اختراع کرد. تلویزیون تنها دو یا سه اختراع سرهم نیست، بلکه مجموعه ای است از چند اختراع. تلویزیون هم وظیفه ی پدر و مادر را انجام می دهد و هم وظیفه ی پدربزرگ و مادربزرگ را. تلویزیون هم معلم است، هم دوست و همبازی، هم دلقک، هم لولو. وقتی که چند نفر دور هم جمع می شوند، تنبلی شان می آید به مغزشان فشار بیاورند و موضوعی برای صحبت پیدا کنند. تلویزیون این مشکل را حل کرده. همه به تلویزیون زل می زنند و حرفی نمی زنند. اگر هم حرفی بزنند، درباره ی تلویزیون است.
همه می دانیم که دشوارترین کار برای بشر فکر کردن است. فکر کردن هیچ به مزاج بشر سازگار نیست و با تنبلی او ابدا جور درنمی آید. تلویزیون بشر را از دردسر فکر کردن، خلاص کرده. تلویزیون که داشته باشید، دیگر نیازی به فکر کردن ندارید. از این روست که می توان تلویزیون را همراه با ساندویچ و زیپ لباس، بزرگ ترین اختراعات تاریخ بشری به شمار آورد. بله، زیپ لباس را کوچک نگیرید. گرچه جثه اش کوچک است، در عظمت به پای تلویزیون می رسد. باز کردن و بستن ده ها دگمه، به راستی که کار شاقی است. ولی، غیژ، کار یک لحظه است. زیپ شما را از شکنجه ی باز کردن یا بستن ده ها دگمه، که انگار تمامی ندارند، خلاص می کند. به خصوص وقتی که شتاب دارید. چطور بگویم، شتاب با تنبلی بشر سازگار نیست و بشر هرگز برای کرده کاری، شتاب نمی کند. منظورم حالت اجبار و اضطرار است. وقتی است که نه به دلخواه خودتان، به خواست نیرویی که برتر از شما و اراده ی شماست، مجبورید دگمه ها را یکی یکی باز کنید. و انگار این دگمه های لعنتی تمامی ندارند. دستتان می لرزد و می لغزد. زیپ در این گونه مواقع معجزه می کند. خواه تنها باشید یا تنها نباشید. خواه زیپ متعلق به لباس خودتاه باشد یا نباشد. به هرجا و هرکار و هرچیز نگاه کنید، نشانه های بارز تنبلی بشر را می بینید. در هر زمینه ای همین طور است.
تاریخ؟ بله، بشر تنبلی اش آمد تیر را از ترکش درآورد و در کمان بگذارد، تنبلی اش آمد زه کمان را بکشد، تنبلی اش آمد نیزه را پرتاب کند و شمشیر را بر سر دشمن فرود آورد، پس تفنگ را اختراع کرد. اما باز تنبلی اش آمد برای هر گلوله، یک بار گلنگدن بزند و یک بار ماشه را بکشد، پس تفنگ خودکار و مسلسل را اختراع کرد.
بشر تنبلی اش آمد دشمنان خود را یکی یکی بکشد. این کار به صرف وقت و نیروی زیادی نیاز داشت، و بشر، هم تنبلی اش می آمد و هم حوصله اش سر می رفت. پس بمب و گاز سمی را اختراع کرد.
اقتصاد؟ بله، بشر تنبلی اش می آمد همه ی کارها را خود انجام دهد. هم بکارد، هم بدرود، هم بپزد، هم لباس بدوزد، هم خانه بسازد و هم هزار کار دیگر بکند. پس افراد بشر دور هم جمع شدند و یکی که عقل بیشتری داشت، یعنی تنبل تر از بقیه بود، به دیگران گفت: «تو نان بپز، تو کفش بدوز، تو آهنگری کن، تو نجاری کن، تو هم خانه بساز. من هم مراقبت می کنم که شما کارهای خودتان را خوب انجام بدهید و به همدیگر، مخصوصا به من کلک نزنید.»
همه پیش خود گفتند: «به جهنم، سگ خور، چند ساعت در روز این کار را می کنم، در عوض هیچ کار دیگری نمی کنم.»
همه هم خوشحال و راضی شدند.
به این ترتیب بود که بزرگ ترین تحول تاریخ بشر، یعنی تقسیم کار به وجود آمد و پیش رفت و پیش رفت تا آنجا که دیگر جایی برای پیشرفت نداشت. اما تنبلی بشر همیشه راهی می جوید. اینجا هم بشر با خود گفت: «خوب، من که دارم کار ساده ای می کنم، مثلا صبح تا شب دارم این چکش را می زنم روی این میخ. پس چه بهتر که چیزی بسازم که این کار ساده را به جای من بکند.»
و به این ترتیب، «اتوماسیون» به وجود آمد.
سیاست؟ بشر تنبلی اش می آمد که کارهای اجتماعی خود را خود انجام دهد، پس به عده ای وکالت داد که لطف کنند و آن کارها را به جای او سر و سامان دهند. آن ها هم که هر چه باشد، از جنس بشر بودند و تنبل، از میان خود چند نفر را مامور سر و سامان دادن به کارها کردند. آن چند نفر هم از روی تنبلی و تن پروری، کارها را از سر خود باز کردند و به گردن یکی انداختند که خواه ناخواه مجبور بود انجام بدهد. منتها چون خیلی خسته می شد و می خواست از زیر کار دربرود، گولش می زدند. هر طور که می توانستند، گولش می زدند و فریبش می دادند. (خیال بد به سرتان نزند. در آن روز و روزگار نه روزنامه ای در کار بود و نه صفحه ی حوادثی!)
بله، مثلا یک روز برایش کاخ باشکوهی می ساختند که دلش خوش شود. روز دیگر برایش طلا و نقره و جواهر می آوردند. تا می آمد باز اظهار خستگی کند، زنان زیبا را سراغش می فرستادند که خستگی اش را درکنند، یا پسرها و دخترهای خود را می فرستادند که خدمتش را بکنند. او هم از ناچاری به کار ادامه می داد و برای رفع ملال و بی حوصلگی، گاه چشمی در می آورد، زبانی می برید، سرب گداخته ای در گلویی می ریخت، گردنی می زد، شهری را می سوزاند، کشوری را غارت می کرد، و از این جور کارها. اما فایده ای نمی کرد. و چون حسابی حوصله اش سررفت و زیادی ناز کرد، مردم برش داشتند و گفتند: «اصلا آسیاب به نوبت. هر چند سال به چند سال یکی باید این کار را عهده دار شود. این نمی شود که یک بدبخت بیچاره ای از لحظه ی تولد تا دم مرگ، هی کار کند و کار کند و بقیه پاها را بزنند بیخ دیوار و آب خنک بخورند و کیف کنند.»
بعد یک ابله ساده لوح ساده دلی گیر آوردند و برای چهار سال کار را به گردنش گذاشتند. چهار سال که تمام شد، مردک گفت: «خوب، این قول، این قرار، این من، این شما. چهار سال کار کردم، حالا دیگه می خوام چهل سال استراحت کنم.»
اما مردم دبه درآوردند و زدند زیرش و با من بمیرم، تو بمیری و ریش گرو گذاشتن مردک ساده را راضی کردند که چهار سال دیگر هم کار کند. مردک هم برای این که دست از سرش بردارند، شروع کرد به پول جمع کردن و دور و بر زن های مردم پلکیدن و شوهرهای مزاحم را سر به نیست کردن و آدم های فضول و زبان دراز را به جاهای مناسب فرستادن و خلاصه از این جور کارها که همه برای رفع ملال و دفع خستگی، کرده اند و می کنند.
اما مردم مگر به خرجشان رفت؟ چهار سال که گذشت، باز گریه و زاری و التماس و خواهش کردند که: «چهار سال دیگر هم باش، قول می دهیم این دیگر دفعه ی آخر باشد.»
این بار چهار سال که گذشت، شرم و حیا را کنار گذاشتند و صاف و پوست کنده به مردک بیچاره گفتند: «می دانی چیست؟ راستش این که ما از تو خوشمان آمده و دلمان می خواهد تو رئیس جمهور مادام العمرمان باشی.»
مردک کفرش درآمد و به زمین و زمان و بخت بد خود لعنت فرستاد و نفرین کرد. اما دیگر چاره ای جز قبول آن نداشت. راستش را بخواهید، او هم هر چه باشد، بشر بود و تنبل. و حالا که سال ها در کاخ ریاست جمهوری مانده بود و به آن عادت کرده بود، تنبلی اش می آمد به جای دیگر اسباب کشی کند.
باری، از عرصه ی سیاست بیرون بیاییم که آمد نیامد دارد. برویم سراغ تفریحات.
بزرگ ترین تفریح بشر چیست؟ می گساری. بشر چون تنبلی اش می آمد برود قاره های ناشناخته را کشف کند، از میان جنگل های بکر و پرخطر بگذرد، قله های بلند را فتح کند و به این ترتیب برای خود هیجان و لذت بیافریند، دست به اختراعی زد که با آن در حالی که گوشه ی اتاق خود نشسته است و قدم از قدم برنمی دارد، همان شور و هیجان و لذت را احساس کند. بشر شراب را اختراع کرد. شراب، می شود گفت، مناسب ترین اختراع بشر بوده است. نیازی نیست که تو کاری بکنی، او خود همه ی کارها را می کند. ابتدا نیرویی در تو می دمد که بی آن که احساس خستگی کنی، ساعت ها مثلا بجنبی، برقصی، بخندی، بگریی، آواز بخوانی، عربده بکشی، و خلاصه هر کار دلت می خواهد بکنی. بعد، برای این که زیاد خودت را خسته نکنی، سستت می کند، لَختت می کند، آرام و بی حالت می کند، (وای که بشر چقدر این حالت را دوست دارد!) و به خوابت می برد.
راستی، تازه یادم آمد، اگر بشر تنبل نیست، چرا قرص خواب آور را اختراع کرده است؟ این موجود چنان تنبل است که حتی حاضر نیست بیدار در رختخواب دراز بکشد و گه گاه از این دنده به آن دنده غلتی بزند.
بله، سخن از لذت هیجان بود. و بر کسی پوشیده نیست که بزرگ ترین هیجان ها در ورزش نهفته است، و آن طور که معروف است، ورزشکارها زرنگ ترین افراد بشرند. ظاهرا دو صفت ورزشکار و تنبل با یکدیگر هیچ جور در نمی آیند.
اما این طور نیست. به گمان من ورزشکارها جزو تنبل ترین افراد بشرند. اگر تنبل نیستند، و اگر آن طور که ادعا می کنند، مثلا کوهستان را دوست دارند، این همه تله اسکی و تله سیژ و تله کابین و تله ... که در کوه ها کار گذاشته اند و با آن ها بالا می روند و پایین می آیند، چیست؟
حالا که صحبت ورزش شد، این را هم بگویم که بشر چنان تنبل است که هر کاری نخواهد بکند، بی درنگ نمی کند، اما برای کاری که بخواهد بکند، شرط و شروط و قرار ومدار می گذارد.
مثلا شما عادت دارید هر روز صبح ورزش کنید. یک روز بلند می شوید و می گویید:
«امروز دیگر دیر شده است. ورزش نمی کنم.»
صبح روز بعد، خمیازه ای می کشید و می گویید: «نمی دانم چرا امروز کسلم، بهتر است ورزش نکنم.»
روز دیگر، بلند می شوید و می گویید: « دیشب کمی زیاده روی کردم، امروز حال و حوصله ی ورزش ندارم.»
و به این ترتیب، عادت ورزش کردن از سرتان می افتد. اما اگر ورزش نمی کنید و خیال دارید ورزش را شروع کنید، به خود می گویید: «خوب، امروز که چهارشنبه است و دیگر آخر هفته است، از شنبه ورزش می کنم.»
اگر می خواهید نواختن سازی را بیاموزید یا مثلا ریاضیات بخوانید، همیشه می گویید: «از اول ماه شروع می کند.»
و اگر اواسط زمستان باشد، می گویید: «یکبارگی از اول سال!»
گریزی هم به فلسفه بزنیم و روده درازی را بس کنیم. (تنبلی ام می آید بیش از این حرف بزنم!)
تا کنون به این نکته توجه کرده اید که: بشر وقتی که تنبلی اش می آید زندگی کند، خودکشی می کند.
کاری به این ندارم که دیگران چه چیز را نیروی محرکه ی تاریخ می دانند. به گمان من، نیروی محرکه ی تاریخ،
تنها و تنها تنبلی است.
نمی دانم این نکته را کجا خوانده یا از که شنیده ام که:
اگر تنبل ها نبودند، ما هنوز هم در غار زندگی می کردیم.
اگر فرصت داشتید و دلتون خواست یه سری هم به این مطلبا بزنید:
