حالِ نوی شما مبارک! ?

این یادداشت بنده را به خاطر دارید:

کمتر شاعر و نویسنده‎ای پیدا می‎‌شود که زندگی خودش را با قلمش، صادقانه برای مخاطبش تشریح کند. "نصرت رحمانی" یکی از این شعرا بود. او به اعتیاد مبتلا بود و شعرهایی دارد که علنی به این اعتیاد اعتراف می‎‌کند. نصرت رحمانی شعری دارد به نام «خودکار بیک من» این شعر این جوری شروع می‌‎شود:

خودکار بیک من
وقتی میان بالش انگشت
آرام می‌گرفت
انگار خون ز صاحب خود وام می‌گرفت
هی می‌نوشت
هی می‌نوشت
هی...

و بعد هم تعریف می‎‌کند که وقتی خودکار جوهرش تمام می‎‌شود، آن را تبدیل به وسیله‌‎ای برای استعمال مواد می‎‌کند و شعرش را این‎‌‌جوری تمام می‌‎کند:

امروز خودکار بیک من
جز لوله‌ای تهی بجای نمانده است
و با آن
هی می‌کشم
خطی ز دود یشم بر مرمر روان
روزان من شبان
روزان من شبان

امّا نصرت رحمانی شعری دارد که در آن خیلی عالی خودش را ورق می‌‎زند. من این شعر را خیلی دوست دارم. نه به دلیل مضمون و یا محتوایش. به این دلیل که شاعر خودش را پشت میز محاکمه نشانده و دارد محاکمه و محاسبه می‎‌کند. یک جورهایی دارد «حَاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا» را بر روی خود خانه خرابش محک می‌‎زند. این شعر را «فراز عبدالهی» به صورت ترانه‎ خوانده است:

نمی‌‎دانم "نصرت رحماتی" بعد از ورق زدن خودش به فکر پاک کردن نقاط ضعش افتاد یا خیر. مثلاً برنامه‌‎ای برای ترک اعتیادش کشید یا خیر؟ آیا این شعر که معلوم نیست برای چه کسی است را با خودش زمزمه کرد یا خیر؟ گمان نکنم!

دلم می‌خواد تریاکو ترکِش کنم
صبحا برم رودخونه ورزش کنم
عصرا برم چهاباغ و گردش کنم
دلم می‌‎خواد قلهک و شمرون برم
دلم می‎‌خواد قربون تهرون برم
دلم می‎‌خواد تو لاله‌زار راه برم
با دلبرم این ور و اون ور برم
از راه نارنجستون می‌‎خوام برم لهستون
داری لالای لای،لالای لای،لالای لای!

این "چالش کوله‌‎پُشتی" هم که ابتدا در سال ‌۹۷ مطرح شد و قرار شد ویرگولی‎‌ها یک یادداشت با عنوان «کوله‌پشتی‌۹۸» بنویسند، به نوعی خلاقانه، همین ورق زدن خودمان را مد نظر داشت. این که خود امسالمان را ورق بزنیم و آن صفحاتی که خوب است را با خود به سال بعد ببریم و آن صفحاتی که خوب نیست را جدا کنیم و با صفحات بهتری در سال بعد جایگزین کنیم. خانم محدثه داوری، ویرگولی عزیز، بار دیگر این چالش را زنده کردند:

محتوای زیبای دعای لحظه‎‌ی تحویل سال هم از خدا توفیق می‌‎خواهد که به ما کمک کند تا حال امسال ما را با حال بهتری در سال بعد، جایگزین کنیم. و چه دعای کوتاه و زیبایی است این دعا و چقدر این روزها، جای دعا در زندگی معنوی ما خالی است.

آیا تا حالا با امام زمان خودت حرف زده‌‎ای؟!

عادت هر سال لحظه‎ سال تحویلم این است که وضو بگریم بنشینم سر سجّاده و چند رکعت نماز و چند صفحه قرآن بخوانم و برای سالی که در پیش رو دارم با تمام وجود دعا کنم. ابتدا برای مردم بینوای جهان و ایران، بعد برای تمام کسانی که صادقانه دلشان به حال آن‌ها می‎‌سوزد و همین جور نوبت می‌‎رسد به بستگان نسبی و سببی و تمام دوستان و آشنایان واقعی و مجازی‌‎ام.

اما:

تا همین چند روز پیش، عقلم قد نداده بود که چند کلامی با امام زمانم صحبت کنم. او را در کنار خودم تصوّر کنم و چند کلامی با او صمیمانه درد دل کنم. بخشی از این درد دل را قبل از فرا رسیدن سال تحویل، به صورت کاملاً بداهه، می‎نویسم. شما هم اگر مایل بودید همین الان و یا در لحظه‎‌ی سال تحویل و یا هر زمان دیگری که احساس کردید زمان مناسبی است، با امام زمانتان درد دل کنید و این درد دل را با هشتگ «چالش هفته» منتشر کنید.

امام زمانم! ای جان تمام جان‎‌های همیشه بی‎‌تاب و منتظر! ای قرارگاه دل‎‌های همیشه بی‎‌قرار! ای گنج بی‌پایان بینوایان جهان! به خدای عزیز قسم جای شما بدجوری در این دنیای دون دنی خالی است.
امام زمانم! داخل شناشنامه‌‎‎ام نوشته‌‎اند که یک فروردین به دنیا آمده‎‌ام، امّا من به این تولّد مشکوکم. من هنوز متولّد نشده‌‎ام. برای همین اجازه نمی‌‎دهم هیچ‌‎کس برایم جشن تولد بگیرد. من روزی متولّد خواهم شد که شما تشریف بیاورید. قول می‎‌دهم آن روز جشن تولد بگیرم و شما را هم دعوت کنم. خوشحال می‎‌شوم اگر دعوتم را قبول کنید.
امان زمانم! می‌‎دانم تا الان نتوانسته‎‌ام سرباز خوبی برای شما باشم. امّا این را هم خوب می‎‌دانم که شما مهربانی، شما سربازهای خطاکارت را می‎‌بخشی و به آن‎ها می‌آموزی که چگونه سرباز بهتری باشند.
امام زمانم! بعضی مواقع که دلم بدجوری می‎‌گیرد با خودم می‎‌گویم ای کاش می‎‌توانستم نزد شما بیایم تا با هم دو تا فنجان چای قندپهلو بنوشیم و کمی با هم درد دل کنم. امّا تازه یاد گرفتم که کافی است شما را صدا بزنم تا عطر خوش شما را در چند قدمی‎‌ان احساس کنم و آن‎گاه شروع کنم به گپ زدن با شما. پاسخ شما را هم می‎توانیم بشنوم. از روی نشانه‌‎ها. درست است که ما حرف زدن با شما را خوب بلد نیستیم ولی شما خوب می‎‌دانید که حرف‌‎هایتان را چگونه به گوش ما برسانید.
امام زمانم! قرار است از این پس وقت شما را زیاد بگیریم. من و دوستانم می‌‎خواهیم از این پس هر وقت دلمان گرفت، شما را صدا بزنیم و چند دقیقه‎‌ای با شما گرم بگیریم. خوشبختانه شما دفتر و دستک و خدم و حشمی ندارید و دستیابی به شما خیلی آسان است. این هم از کرامت و بزرگواری شما است که هر وقت، هر کسی که طالب گفت‎‌وگو با شما باشد را بی‎‌هیچ عذر و بهانه‌‎ای می‌‎پذیرید و پای صحبت‎‌هایش می‎‌نشینید.
امام زمانم! ممنون که به حرف‎‌هایم گوش کردید. دعا می‎‌کنم که خدای عزیز سلامتی کامل شما را حفظ کند و کمک کند که شما هر چه زودتر بیایید و به داد مردمی که اسیر بیدادگران زمین و زمانه شده‌‎اند، برسید. ان شاءالله.

ببینید حرف زدن با امام زمان (عج) چه توفیقاتی می‎تواند به دنبال داشته باشد:

آخرین یادداشت‎ها:

حُسن ختام متنی: به نقل از کتاب «فرشتگان و شیاطین» نوشته‌‎ی «دن براون»

خدا به همه‌ی دعاها جواب می‌‎دهد، اما گاهی اوقات جوابش «نه» است.

حُسن ختام صوتی:

سال نو را به شما تبریک نمی‎‌گویم! سال نویی که حالِ نویی به دنبال نداشته باشد، تبریک ندارد، تسلیت دارد. چنین تبریکی که لقلقه‎‌ی زبانمان شده است، فقط تعارفی است مسخره و عادتی است مبتذل و عُرف شده!

امّا اگر جزو آن‎‌هایی هستید که حال نویی نصیبتان شده است، حال نوی شما را تبریک عرض می‎‌کنم. همان‌قدر که سالِ نو تبریک ندارد، حالِ نو تبریک دارد.

الهی! نه تنها در نوروز، که در هر لحظه از هر روز، حالتان بهتر و نوتر از نوروز!

پیشاپیش حلول ماه مبارک رمضان را به عشّاق این ماه عزیز تبریک عرض می‎‌کنم.