در جریان باش!

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد / وجود نازکت آزرده گزند مباد

سلامت همه آفاق در سلامت توست / به هیچ عارضه شخص تو دردمند مباد ( حافظ )

یک:

سه چهار روزی به دستور مادر عزیزتر از جانم به یزد رفته بودم و سه شنبه شب در بحبوحه ی آن برف و باران شدید، به کرج برگشتم. در طی هشت ساعت، دو آب و هوای کاملاً متفاوت را تجربه کردم. از آفتاب مهربان و لذت بخش یزد گرفته تا هوای سرد و بارانی کرج.

دو:

چهارشنبه صبح رفتم اداره و برای جبران عقب افتادگی های کاری ام، شب را هم در همان اتاق محلّ کارم بر روی یک موکت خوابیدم. خدا را شکر به هر ضرب و زوری بود کارم را به روز کردم. ولی پنج شبنه بعد از ظهر که به خانه برگشتم، از هوش رفتم.

سه:

در عرض یک هفته، فقط به اندازه ی ده دقیقه و از طریق گوشی یکی از بستگان، به ویرگول سر زدم ولی سرماخوردگی و خستگی مفرط، نگذاشت چیز زیادی دستگیرم شود. فقط فهمیدم که ویرگول از آپدیت جدید و مثل تفلون نچسبش(!)، به طور رسمی پرده برداری کرده است! قبلاً درد و دل هایم را در این مورد نوشته ام:

چهار:

امروز ظهر که دوباره سراغ لپ تاپ قدیمی ام آمدم و ویرگول را باز کردم، طبق عادت مالوف و همیشگی ام، رفتم سراغ هشتگ « حال خوبتو با من تقسیم کن »، متوجه شدم که پیش بینی ام در مورد به محاق رفتن این هشتگ با آپدیت جدید ویرگول، کاملاً درست از آب درآمده است. ویرگول باز هم برای این هشتگ، تره خورد نکرد. انتظار داشتم حداقل به احترام دوستانی هم که با این هشتگ مطلب می نویسند، در آپدیت جدید فکری به حال این هشتگ کند که نکرد. و دروغ چرا از این بابت به شدت دلخور هستم. این دلخوری بی شکّ بر روی ارتباط این عاشق و معشوق قدیمی، تاثیر خواهد گذاشت!

پنج:

کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد! کرونا بر روی مسابقه دست انداز هم تاثیر گذاشته است. نزدیک به ده روز از ماه اسفند می گذرد و فقط دو پست در این مسابقه شرکت کرده اند. این در حالی است که در این دوره، سه موضوع متنوع انتخاب کردیم تا دست دوستان برای نوشتن، نسبت به گذشته بازتر باشد.

شش:

در این سه سالی که در ویرگول می نویسم، جواب یکی از سوالاتم را گرفتم که می خواستم با شما هم در میان بگذارم. این که چرا در کشور ما شفافیت و صداقت خیلی طرفدار ندارد؟ هر بار که موضع و یا نظر خودم را که برآمده از عقل و فکر مستقل خودم بود را نسبت به موضوعی نوشتم، مواجه شدم با فاصله گرفتن و فرار برخی از دوستان. امّا مطمئن باشید تا روزی که اینجا هستم، به همین رویه ادامه خواهم داد. یعنی تنها و تنها برای رضای خدا و خوشامد وجدانم خواهم نوشت. بگذار دوستانی بمانند که مرا همین جور که هستم، قبولم دارند.

هفت:

بزرگترین دشمنان ما ایرانی ها، در دنیا، خود ما ایرانی ها هستیم. چرا؟ برای این که:« جمعمون اون طور که باید و شاید جمع نیست! ». عده ای از مردم بیمار هستند، عده ای دیگر فرصت را غنیمت شمرده، می روند ماسک و مواد بهداشتی، احتکار می کنند تا حساب بانکی شان لبریزتر شود!

هشت:

یکی از اقوام هر کاری توانست کرد تا من و همسرم رای ندهیم. حتی دست به دامن کرونا هم شد! ولی ما رفتیم و رای دادیم. بعد از اتمام رای گیری هم تا این جملات را نشنید، دست از سرزنش کردن ما بر نداشت: « ما با عقل ناقص خودمان تصمیم گرفتیم رای بدهیم و شما با عقل کامل خودتان تصمیم گرفتید، رای ندهید! برای این مملکت هم ما ناقص العقل ها( من و همسرم! ) که رای می دهیم لازم هستیم، هم شما عقل کل هایی که رای نمی دهید! » نکته ی جالب این بود که حرف کسانی که مخالف رای دادن بودند، خیلی شبیه به هم بود. همان طور که حرف آنهایی که موافق رای دادن بودند!

نه:

فعلاً به شرط حیات و سلامتی، کم و بیش هستم. موسیو جان ممنون از لطف شما.

ده:

دم تمام کسانی که از آب گل آلود ماهی نمی گیرند، گرم. دم تمام آن دکترها و پرستارهایی که دارند برای سلامتی مردم از جان مایه می گذارند، گرم. دم تمام کسانی که تلاش می کنند تا هر چه زودتر ریشه ی ویروس کرونا که در برابر ویروس تفرقه حرفی برای گفتن ندارد، کنده شود، گرم. ان شاءالله هر چه زودتر از شرّ تمام ویروس های دنیوی خلاص شویم.

یازده:

برای این که شرایطی که در آن هستیم را راحت تر پشت سر بگذاریم شما را دعوت می کنم به خواندن جملاتی زیبا از کتاب دائو دِه جینگ :

انسان نرم و لطيف زاده می شود.
و به هنگام مرگ خشک و سخت می شود.
گياهان هنگامی كه سر از خاك بيرون می آورند نرم و انعطاف پذيرند.
و به هنگام مرگ خشک و شكننده.
پس هر كه سخت و خشک است
مرگش نزديک شده
و هر كه نرم و انعطاف پذير
سرشار از زندگی است.
سخت و خشک می شكند.
نرم و انعطاف پذير باقی می ماند.

دوازده:

از بابت عدم پاسخگویی به نظرهای شما دوستان در زیر پست های قبلی، عذرخواهی می کنم. به بزرگی خودتان ببخشید. ان شاءالله به تدریج جواب خواهم داد.

حسن ختام: با هشیاری غصه ی هرچیز خوریم. چون مست شویم هرچه بادا بادا...

این ترانه ی زیبا هم که شعرش برای مولانای جان است را در این روزها بیشتر گوش کنید تا حالتان بهتر شود: