بعد از دو سال که توی ویرگول می نویسم،توانستم یکی از دوستانم را مجاب کنم تا در اینجا بنویسد.خیلی طول کشید ولی بالاخره نوشت.نوشته ش خیلی مورد استقبال قرار نگرفت.کلاَ سه تا لایک خورد که یکیش برای من بود.بعداً فهمیدم که یکی از لایک ها هم کار خودش بوده و یکی دیگه ش رو هم احتمالا یک بنده خدایی از سر دلسوزی زده بود.از حرف زدنش معلوم بود که مثل خیلی های دیگر که به ویرگول می آیند و چون نوشته اولشون مورد استقبال قرار نمی گیرد،برای همیشه اینجا را ترک می کنند،از نوشتن در اینجا دلسرد شده و دیگر قصد نوشتن ندارد.
معتقدم خیلی از کسانی که حتی فکرش را هم نمی کنند،می توانند نویسنده خوبی باشند.به شرط مطالعه و نوشتن در کنار هم.این عزیزان باید مطمئن باشند که هر چقدر بیشتر مطالعه کنند،بیشتر نوشتن شان می آید.و هر چقدر بیشتر بنویسند،نوشته هایشان پخته تر و بهتر می شود و به سبک خاص خودشان در نوشتن دست پیدا می کنند.فقط نباید زود نا امید شوند.برخی از نوشته های اول خود من در ویرگول،با اینکه نزدیک به دو سال از انتشارشان می گذرد هنوز تعداد بازدیدشان به صد نرسیده و به تعداد انگشت های یک دست،لایک نخورده اند.شاید بگویید که آیا تعداد بازدید و لایک می تواند نشانگر خوب یا بد بودن یک نوشته باشد؟جواب بنده این است که در کوتاه مدت به هیچ وجه،ولی در بلند مدت نوشته خوب دیده می شود و به حقش از همه لحاظ می رسد.
ولی در همان نوشته های اول هم اگر مواردی را رعایت کنیم،مخاطب خودمان را پیدا می کنیم و زود در بین سایرین،شناخته می شویم.برخی از نوشته های اول خودم و نوشته اول دوست بنده شرایط یک نوشته خوب رو نداشتند و به جز این،خیلی از موارد مهم دیگر را هم که در دیده شدن نوشته یک نفر مهم است،در آنها رعایت نشده بود.
به ذهنم رسید که یکبار برای همیشه،آزمایشی را انجام دهم و پاسخ سوالی که مدتها در ذهنم ایجاد شده را پیدا کنم.سوالم این بود؟نوشته مهم است یا نویسنده؟آیا من چون چند صد نفر دنبال کننده دارم و مدتهاست در اینجا می نویسم،مطالبم لایک می خورند؟آیا کسی که اولین نوشته هایش را در ویرگول منتشر می کند.نوشته هایش خوب هستند،ولی به این علت لایک نمی خورند که دیگران شناختی نسبت به او و نوشته هایش ندارند؟
به این دوستم گفتم من چرک نویس یکی از مطالبی که می خواهم منتشر کنم را به تو می دهم و تو آن را منتشر کن.ابتدا امتناع کرد و گفت من این کار را نمی کنم.درست نیست و از این حرفها که خودم هم قبول داشتم،ولی وقتی هدفم را برای او تشریح کردم،قبول کرد.همیشه در جیب پیراهنم چند تا کاغذ است که روی آنها مطالب نصفه و نیمه ای نوشته شده است.گشتم و یکی که تقریباً از بقیه کامل تر بود را به او دادم و گفتم همین الان این را بنویس.نیم ساعت طول کشید تا آن چرک نویس را با گوشی اش بنویسد.وقتی نوشته کامل شد.عکس را هم خودم انتخاب کردم و عنوان نوشته را هم خودم به او گفتم و نوشت.بعد هم از او خواستم برود و عکس پروفایلش را عوض کنم.با اکراه عوض کرد.قبل از انتشار مطلب از او پرسیدم نظرت در مورد این نوشته چیه؟از آنجایی که خودم خیلی رُک هستم،محدود دوستانم نیز خیلی با من راحت هستند. جواب داد:«به نظر من جالب نیست!»از او خواستم مطلب را منتشر کند.الان سه روز از انتشار آن مطلب می گذرد و بیشتر از بیست لایک خورده است و نظرهای نسبتاً زیادی هم در زیر آن نوشته شده است.در حالی که به ظاهر دومین نوشته نویسنده آن است و نویسنده آن هم اصلاً شناخته شده نیست!
امّا به دوستانی که تازه وارد ویرگول شده اند،تجارب خودم در این دو سال را در چند جمله می آورم.امیدوارم که راهگشا باشد:
در یک روز،بیشتر از یک مطلب منتشر نکنید.
از نوشتن مطالب طولانی مثل این،خودداری کنید.چون شما به احترام خواننده،کلّی وقت صرف می کنید ولی خواننده به دلیل احترامی که برای وقتش قائل است و یا به هر دلیل دیگر،آن مطلب را اصلاً باز نمی کند،چه برسد به این که بخواهد آن را بخواند.
قبل از انتشار مطلب،یک بار دیگر آن را مرور کرده و جمله بندی ها و املای لغاتی که شکّ دارید را تصحیح کنید.برخی از خواننده ها روی این گونه موارد،به شدّت حسّاس هستند.
انتخاب روز و ساعت مناسب برای انتشار مطلب،می تواند شانسِ آن را برای بهتر دیده شدن،بیشتر کند.
در انتخاب«عنوان مطلب»دقت کنید.حتی اگر مطلب کامل شده ولی هنوز عنوان خوبی پیدا نکردید،دست نگه دارید.
تصویر و نام پروفایل بیشتر از چیزی که فکر می کنید،مهم است.در این زمینه منابع زیادی وجود دارد که با کمی مطالعه می توانید به نتیجه خوبی برسید.
تصویر و جمله نوشته شده از سوی شما که در صفحه اول ویرگول،نمایش داده می شود،نیز از اهمیت بالایی برخوردار است.بهترین جمله و بهترین تصویر را برای این صفحه،انتخاب کنید.
اگر تازه کار هستید از نوشتن مطالب حسّاس مثل این،شدیداً خودداری کنید.چون احتمال دارد برخی از نظرها،شما را برای همیشه از نوشتن در اینجا و همه جا،منصرف کند.
اگر موضوع خاصی برای نوشتن ندارید،سعی کنید به صورت خیلی خودمانی از اوضاع و احوال خودتان و یا از آن چه که در قلب و دل شما می گذرد،بنویسید.چرا که:هر سخن کز دل برآید،لاجرم بر دل نشیند.چه بسا دلنوشته ها و بداهه نوشته هایی که از مطالب تحقیقی و زمانبر،بیشتر خوانده و پسندیده شده اند.
سراغ مطالب نو و حرفهای تازه بروید.اگر قرار است یک موضوع تکراری را انتخاب کنید،مطمئن شوید که در مورد آن موضوع،بهتر و خلاقانه تر از بقیه خواهید نوشت.به قول مولوی:هين سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود. وارهد از حد جهان بی حد و اندازه شود.
وعده ندهید.خیلی ها در نوشته های اول خود،وعده های بزرگ می دهند که آمده ام اینجا که فلان کار یا بهمان کار را بکنم و وقتی نمی توانند به آن عمل کنند،صحنه را برای همیشه ترک می کنند.
اگر قرار است امروز چیزی را بنویسید که فردا پاک کنید.اصلاً ننویسید.با این کار هم به خودتان و هم به مخاطبی که مطالب شما را دنبال می کند،احترام می گذارید.
از رو نروید.امکان دارد برخی از خوانندگان در رد مطلب شما،از کلمه های تند و گزنده استفاده کنند.طوری که شما را نسبت به نوشتن مجدد نا امید کند.ولی شما باز هم بنویسید.حتما نباید همه افراد،نوشته های شما که در برگیرنده نظرهای شخصی شما است را بپسندند.
خط قرمز ها را رعایت کنید.از نوشتن کلمه های رکیک و زننده و یا انتشار مطالبی که از صحت و سقم آنها مطمئن نیستید،خودداری کنید.
تا جایی که ممکن است،خودتان بنویسید و از نوشتن و انتقال مطالب دیگران خودداری کنید.اگر کسی می خواست مطالب آنها را بخواند،مستقیم به سراغ صفحه خودشان می رفت.البته همیشه استثناء وجود دارد.برخی مطالب اینقدر خوب هستند که هر چقدر باز نشر پیدا کنند،باز هم کم است.در ضمن اگر مطلب یا نوشته کسی را نقل می کنید،سعی کنید منبع آن را ذکر کنید.
