همکار سابقم رو دیدم.پس از احوالپرسی،سر درد دلش باز شد و پس از عذرخواهی کردن ازم این سوال رو پرسید که:«تو وقتی توی آسانسور تنهایی چه کار می کنی؟»،بهش گفتم:«والّا کار خاصی نمی کنم.فوق فوقش یه کم شکل و قیافه خودم رو توی آینه های آسانسور نگاه می کنم،تا به طبقه ای که می خوام برسم.»
حرفش رو اینجوری ادامه داد که چند وقت پیش یک نفر ازم همین سوال رو پرسیده و منم دقیقاً همین جواب شما رو بهش دادم،ولی بعدش بهم یه چیزی گفت که خیلی اعصابم رو ریخت به هم.بهش گفتم:«بهت چی گفت که اینقدر حسّاس شدی؟»،جواب داد:«راستش روم نمی شه بگم!»
بالاخره با اصرام که رو دربایستی نکن و از این حرفا،گفت که اون طرف بهش گفته:«این نشون می ده که تو از لحاظ روانی آدم سالمی نیستی!»،گفتم:«ازش نپرسیدی یه آدم سالم مثل خودش وقتی توی آسانسور تنهاست چه کار می کنه؟!»،جواب داد:«پرسیدم جواب داد که آدمی که سالم باشه وقتی توی آسانسور تنهاست،شکلک در میاره!»
چه جوری کسی باید به خودش اجازه بده که اینقدر کشکی و تنها با طرح یک سوال چرت من درآوردی،آدم دیگری رو قضاوت کنه و بهش بگه که تو از لحاظ روانی،آدم سالمی نیستی؟!عیبی نداره که کسی در ذهن علیل خودش به یک همچون نتیجه گیری عبثی برسه،ولی حق نداره که این نتیجه گیری رو به این راحتی و قطعیت به زبون بیاره.همین!
تیتر مطالبی که از اول این هفته منتشر کردم:
حیف،پدرم باید رئیس سازمان پدافند غیرعامل می شد!
از شما دعوت می کنم،مطالبی که به تازگی در چالش«حال خوبتو با من تقسیم کن»منتشر شدند،رو بخوانید.
حُسن ختام:این موسیقی کوچه بازاری تقدیم به شما:
با عرض معذرت از تمام طرفداران«کوچه بازاری»های خوب به دلیل چسباندن این کلمه به کلمه روانشناسی در تیتر مطلب و با عرض ارادت خدمت تمام دوستداران موسیقی کوچه بازاری که از دل مردم معمولی بر می اومد و برای همین قابل احترام بود و همچنان هست.
